Bogumiła Masełeczko

Patrz na nieznanych Ci ludzi, bo któraś Twej miłości się łudzi. Tęskni, kocha nieznajome oczy, wielki ciężar w sercu toczy. Szuka Ciebie po całym mieście, byś miłość wyraził w geście.

Apollo stał na uboczu - bezwład mnie ogarnął- Czuprynę miał jak Elwis, dotknąć go nie śmiałam. Eurydyka!- krzyknął nagle, fiknął koziołka i zniknął. Głupia byłam -mogłam go złapać. Hiacynty wokół mnie i ten jego śmiech jak mam pojąć to co widzę? Kochać, kochać!- co ja słyszę? Lecz czy ja to mogę zrobić łaknąć, kochać jak on pragnie? Może by się schować przed nim? Niechto! Znalazł mnie, wyciąga o...oooo...o... jakiś ty śliczny promienieje od Ciebie jakaś moc. Rozkaz dajesz: całuj! O tu Serce bije, brak mi tchu. Trzeba ruszyć głową- udam atak kaszlu- kche, kche... Waha się chwilę co robić zaraz ! Ach! Oj stój!... Źrebaku młody lica twe płoną żądna jestem ciebie żeby się nawet świat walił- całuj! - że co? Ja przecież.. ja tyklo... sztuczne oddychanie. - I tak żałośnie się skończyło to nasze romansowanie-

Wyrzuć swój gniew i zacznij żyć od nowa - te słowa brzmią jak refren, jak jedna łzy kropelka. Plotą się słowa język w ustach drga, lecz po co je używać jeśli w sercu nie ma przebaczenia.... Połączmy się łańcuchem, utwórzmy wspólnotę serc - te słowa to modlitwa a może hymn. Lańcuch zardzewieje, serce roztopi się jak lód. Więc po co iść razem, jeśli każdy spogląda na horyzont i w inną stronę idzie...

-Stój żołnierzu! Kto tam? - To ja Mały Wojownik - Hasło? - Miecz w Orderze. W ciemnościach zagrzmiało, zajaśniało i cisza Po krótkim milczeniu - Ilu zabitych? - 250 Kapralu -Gdzie Mały? -Tutaj W ciemnościach zagrzmiało, zajaśniało i cisza Po długim milczeniu - Gdzie Mały? - Hasło? - Miecz w Orderze - Ranny W ciemnościach zagrzmiało, zajaśniało i cisza Po chwili - Synku gdzie jesteś? - Tutaj mamo - Co robisz z tą bronią? Odłóż to! - Nie martw się mamo to tylko zabawa

Halo! Halo! Czy to Ziemia? Lupa okrągła powiększyła wrażenia, zmniejszyła mojego "Merca", przyspieszyła bicie serca. Halo! Halo! Jestem na księżycu, tankuję benzynę piaskową. Ojej! widzę postać laskową. Halo! Halo! Ziemia? Bakterie "Leli-dos" zaatakowały mój nos. Ha!Ha! Łaskoczą moją nogę, nie mogę uprawiać jogę. Halo! Halo! Piszę S.O.S. nikt mi nie pomaga Ziemio! Ziemio Ukochana! Halo! Halo! Oddam pojazd w zamian za do domu dojazd.

Oj to ci Franek Rozbił na mej głowie dzbanek Teraz pozbierać się nie mogę, Chyba zacznę uprawiać jogęJ

Jestem jak klaun pośród tłumu zatroskanych ludzi. Jestem jak kruszyna z odłamanego chleba. Jak mała myszka chowam się przed złym losem, boję się każdej złej myśli. Jestem jak pustelnik szukający po całym świecie doliny szczęścia. Jestem jak duch wśród żywych problematycznych istot. Jak koliber tak mały, że nie każdy go zauważy. Ale jestem!! żyję, oddycham, ...po prostu jestem... i jak każdy z was niosę swój krzyż do Nieba.

Józek, Józek wciąż do niego wołają a on Radosław

Dziękuje za słowa krytyki, pociesza mnie jedynie to, że nie tylko mi się oberwało:)

Bardzo Ci dziękuję ale ostatnio jej nie mogę dostać, może dlatego,że za dużo nie mam czasu

bardzo fajne ale ta ostatnia strofa za bardzo dosłowna, odbiegająca od poprzednich...

Zabierz mu z ręki butelkę, nie pozwól mu śnić na jawie, ukaż mu swą wierność i zabierz go na odwyk...

Spadła już biała, taka mała śnieżynka Ja też kruszynka.

Korowodzie myśli dziwnych, kropel żaru mego napełń duszę moją ogarnij mnie tym stanem w którym wszystkie księgi napisano, wszystkie wiersze i dramaty. Muzo najdoskonalsza, iskro życia poety, darze Najwyższego otocz mnie swą barwą, tchnij swą moc w moje wątłe ciało. Usta me zbyt słabe aby wymawiać twoje imię, ale spraw proszę by nowe dzieło powstało godne, niemalże doskonałe po których oczy błąkać będą tak szybko i gładko, i dziwować się będą, że to zwykłe chude palce piszą, przy dotknięciu długopisu.