***

[Jakub Knapik]

Wypalony las do granic,
Zwęglona pustynia.
Zwierzęta które nie uciekły, zginęły.
Ludzie zamknięci w płomieniach,
Chyba się nie wydostali...
Leżą szare kości, zwęglone gałęzie.
Czarny popiół pokrył dolinę.
Dolinę pamięci mojej głowy,
Umarłych marzeń, chęci tworzenia poezji.

[Justyna Adamczewska]

Cześć Jakubie,straszne spustoszenie ukazane zostało w Twoim wierszu, 

Trochę napawa optymizmem:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ale wcześniej tez napisałeś:

 

To przenośnia wiem, ale dolina sugeruje taki niż, i te "umarłe marzenia". 

 

Jakbyś widział apokalipsę, unicestwienie normalności i to w koszmarny sposób. Jest tez bark ludzi:

 

Nie ma zwierząt, nie ma lasów, pustynia nawet zwęglona. 

 

Może to senny koszmar? Piszę "może", bo nie wiem, czy to, co opisujesz widziałeś naprawdę. 

 

Powtarzasz tez dwa razy słowo "zwęglone". 

Wiersz wywarł na mnie wrażenie.                             Spokojnych snów i obyś chęć pisania poezji, zamienił w czyny. Życzy Justyna.