Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Głupia jestem, cóż, przyznaję się bez bicia

Szczerze mówiąc nie mam zbyt wiele do ukrycia

Zachować się głupio? Moja specjalność

A po co mi ta sztuczna idealność?

Powaga, zasady? Ach, to nie dla mnie!

Uwielbiam prosto, krótko, trywialnie

 

Być głupim jest łatwo w tym ziemskim padole

Wszyscy doktorzy, profesorowie,

a nawet ci bez tytułu,  zasłoną okryci,

w prawdzie wszyscy jesteśmy nieprzyzwoici..

 

A ja czarnych okularów nie wkładam, pięcioma językami nie władam

na samochód wciąż mnie nie stać i na dodatek żreć nie mogę przestać

Prosto siedzą, mówią, że zęby myją trzy razy dziennie

Ja na to orzekam, że to zakłamanie jest bezwzględne

Śladów pasty nie ma na krawacie

A ja przecież zawsze brudzę ściany, blat i co na blacie..

 

Zresztą co powiem, nie zrobię i tak się dowiesz

przepowiesz

Oczy otworzysz dumne, spojrzysz odgórnie i szepniesz:

,,,Ta to dopiero  głupia''

 

 

 

 

Opublikowano

Ponoć najtrudniej jest podejść do siebie z dystansem, śmiać się z wad, nie wynosić pod chmury zalet.  Podoba mi się ten wiersz. Lekką ręką napisany.  I jeszcze jedno bym powiedziała  parę z tych przywar u siebie widziałam Pozdrawiam

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Z tego co wiem, to w raju mają żyć nie głupcy, tylko skromni i potulni. No, jeszcze prostolinijni. A czy w niebie? 

Do wiersza jeszcze wrócę. Na razie :)

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Droga Alicjo,

celem umieszczenia tu mojego wiersza nie jest zachęta do tego, by mówić o sobie źle,

wręcz przeciwnie,

chodzi mi o to, by być szczerym i zdystansowanym, unikać sztucznych wywyższeń i przede wszystkim być człowiekiem.

Ostatnio spotkałam się z kilkoma sytuacjami, gdy ludzie owijali rzeczywistość złotą wstążką i przedstawiali ją innym, w taki sposób by pokazać siebie w lepszym świetle, nawet, gdy szczery opis wcale ich nie poniżał, po prostu był prawdą.

Czy nie lepiej przyznać się, że nie zdało się egzaminu niż przekonywać, że się nawet do niego nie podchodziło, co jest wstydliwe, bo przecież chcemy być perfekcyjni, a tak naprawdę jesteśmy tylko ludźmi? Może wtedy inni chcieliby wziąć z nas przykład.

Pozdrawiam, E.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Mój komentarz dopisałam do tytułu, bo bardzo mi się spodobał.

Kupiłam go, bo sam się sprzedał. Czasem szczerość potrafi mnie rozbroić. Np. Ktoś tam siedzi sobie i brzdąka na gitarze w tunelu,

a przy nim kapelusz z karteczką "Zbieram na piwo"

Szczerozłota prawda, za to, że nie ściemnia, dorzucam grosik.

Komentarz nie mógł być do Ciebie, przecież się nie znamy.

 

Serdeczności :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Roma dziękuję, masz rację zaimki są tu zbędne. Dziękuję za miłe słowa i konstruktywny komentarz. Pozdro
    • @patogenAI Ha ha. Dziękuje za komentarz. Ale popatrz sobie tutaj na stronie 18:  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        I komu ja mam teraz zawierzyć? Amatorowi niepotrafiącemu nawet odróżnić archaizmów od neologizmów. O braku konsekwencji w rytmie i rymach już nawet nie będę się wypowiadał, bo to wstyd. Czy jednak lepiej, profesjonalnie pracującym redaktorom i zawodowym poetom?? Jak myślisz?? @Jacek_Suchowicz Dziękuję. Pozdrawiam.
    • @patogenAI pani Zofia opiekuje sie moim mechanicznym psem o imieniu Pies.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Co jest intencje autora ? Czy przekaz nie gubi się w natłoku abstrakcyjnych obrazów i czytelnik jest w stanie odnaleźć w nim głębsze znaczenie, poza impresjonistycznym opisem nocnej scenerii wewnętrznej. Z jednej strony, wiersz eksploruje fascynujący świat snu, wyobraźni i nierealności. Zręcznie posługujesz się metaforami, tworząc atmosferę zawieszenia między jawą a marzeniem. Obrazy takie jak "cisza rozlewa się jak atrament", "drzewo z kolorów z korzeniami w niebie" czy "wiatr, który jest tylko myślą" pobudzają wyobraźnię i sugerują odcięcie od logicznego, codziennego postrzegania rzeczywistości. Można odczytać to jako próbę uchwycenia ulotnych stanów świadomości, w których granice zacierają się, a paradoksy stają się normą. Jednak z drugiej strony, ta sama abstrakcyjność stanowi poważną barierę dla odbiorcy. Nagromadzenie metaforycznych opisów "czegoś, co nigdy się nie wydarzyło", "miejsca, którego nie ma" i "światła, które nigdy nie istniały" może prowadzić do poczucia chaosu i braku konkretnego punktu odniesienia. I tak tu jest.  Czytelnik może poczuć się zagubiony w tym strumieniu surrealistycznych wizji, nie znajdując jasnej odpowiedzi na pytanie, co właściwie autor pragnie przekazać. Można również zastanowić się nad emocjonalnym ładunkiem wiersza. Choć atmosfera jest niewątpliwie nastrojowa i melancholijna, to brak bardziej konkretnych emocji lub sytuacji może sprawić, że wiersz pozostanie na poziomie intelektualnej gry z wyobraźnią, nie angażując głębiej uczuć czytelnika. "Bycie każdym pytaniem, które nie ma odpowiedzi" jest interesującym konceptem, ale pozostaje dość abstrakcyjny, nie dając wglądu w konkretne niepokoje czy poszukiwania. Kolejnym punktem krytycznym może być brak wyraźnej progresji lub narracji. Wiersz sprawia wrażenie zbioru impresji, a nie podróży czy odkrycia. Czytelnik może mieć trudność w uchwyceniu, dokąd autor go prowadzi i jakie jest ostateczne przesłanie tych nocnych rozważań. Czy jest to jedynie kontemplacja nierealności, czy też próba powiedzenia czegoś głębszego o naturze istnienia, pamięci czy wyobraźni? Podsumowując, choć wiersz wykazuje niewątplotny talent do tworzenia sugestywnych obrazów, jego nadmierna abstrakcyjność i brak wyraźnego emocjonalnego lub narracyjnego rdzenia sprawia, że przekaz staje się rozproszony i trudny do jednoznacznego odczytania. Czytelnik może podziwiać metafory, ale jednocześnie poczuć niedosyt w zakresie głębszego sensu lub emocjonalnego rezonansu.  Balansujesz na granicy między poetycką sugestywnością a hermetycznością, a ostateczny odbiór zależy od gotowości czytelnika do podjęcia tej surrealistycznej podróży bez konkretnej mapy. Konkludując wiersz słaby. Nie da się go obronić. A to co miałaś na myśli pisząc ten utwór wiesz tylko Ty i ewentualnie jeszcze pan Bóg. Czytelnik nie dowie się tego z Twojego wiersza.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...