Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

Huśtawka


Luule

Rekomendowane odpowiedzi

powrót

ze stabilnej krainy

(co - myślałam - nowym domem)

na starą deskę huśtawki

o poprzecieranych sznurkach

 

trzy wiosny lekkiego bujania

teraz do sztangi

i w kałużę

o nieprawdopodobnym dnie

płytkim a głębokim

dla ramion podatnych

na taplanie

 

znudzone szuranie butami

- wyjdziesz na dwór? proszę

na chwilę przerwę

obserwowanie chmur

suffitusów czarnych

 

ale ale

jednak

pomiędzy tym co pomiędzy

z pozycji sztangi

widoki warte uwagi

 

horyzonty paraboli

 

chwilowa parada cumulusów

Edytowane przez Luule (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Wyrosłem z huśtawki i

bujania nogami w chmurach 

ze stabilnej krainy marzeń

 

warto upaprać się w błocie 

dla przyjaciół, rodziny

biec ślepo na odsiecz 

 

 

Bardzo mi się podoba 

 

 

 

Edytowane przez Marcin Krzysica (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

No szkoda, ale jak się tak przyklei to co zrobisz. 3 lata spokoju to i tak nieźle:)

 

A Peel właśnie po miesiącu dopisał część 'ale ale...', także spokojnie, nie mówi pas, zabawa trwa i trwać będzie, choćby na takich nieznośnych zasadach:) pozdro

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ano u Ciebie Marcinie inwersja.

Huśtawka - dzieciństwo, marzenia, swoboda, czas zabawy. Błoto - dorosłość, walka z problemami, praca dla celu. I okej, fajna:) Huśtawka z wiersza niestety nie dla przyjemności i zabawy, a lepkie błoto to nie trud pracy, ale takie wewnętrzne rozbebłanie i niemoc. Miło, że się podoba, choć nie wiem czy nadal w tym odczycie?;) pzdr

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Heh tak z tym 'opakiem' obstawiałam, ale zawsze wolę na wszelki wypadek  się upewnić:) z dodatkiem do ulubionych - nigdy bym nie obstawiała, że mógłby sobie tenże na to zapracować, ale skoro tak, to wykłócać się nie będę:) 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Patrząc przez okno, tym patrzeniem raczej smutnym. Sponad parapetu w typie lastriko, w którym wyłupało się kilka drobnych kawałków w czasach mojego dzieciństwa. Podczas zabaw z młotkiem i śrubokrętem. W wojnę…   Testowane były wybuchy jądrowe na pacyficznych atolach czy na płaskich terenach Kazachstanu… Jeden z okruszków trafił mnie wtedy w oko. Łzawiłem.   Ojciec zezował na mnie gniewnym wzrokiem jak na przegraną walkę Goliata na polu bitwy. Nie było łatwo w czasie próby odzyskania prestiżu.   Ale szedłem w górę z mozołem.   Wspinałem się po obsypujących kamieniach.   Kilka razy obsunąłem się na stoku. Skrwawiłem sobie boleśnie kolano.   Pies wesoło szczekał, merdał ogonem. Ojciec kazał wyjść z nim na spacer.   I szedłem wtedy. I idę nadal w te czasy napełnione szczenięcym śmiechem.   Uciekałem od siebie.   Uciekając w świat pustych otchłani, w których ciszą napełniał się każdy oddech.   I każde ciężkie westchnienie.   I wszystko oddychało w dalekich gongach stojącego zegara.   Kiedy pewnego razu, wyrwany ze snu wołałem, przestępując próg drugiego pokoju… — nikt nie odpowiedział.   Nie było nikogo.   Szukałem długo wśród mżących w powietrzu pikseli znajomej twarzy ojca albo matki…   Lecz tylko wgniecenia na fotelach świadczyły o ich niedawnej obecności.   Podchodziłem ostrożnie do drzwi, próbując się porozumieć ze skulanym za nimi głosem. Pełen nadziei…   Kiedy je otworzyłem, chłód owiał moje skronie tym chłodem idącym ze schodowej klatki, piwnicznej głębi.   Na drewnianej poręczy odłupana drzazga, promień zachodzącego słońca. Falujące na ścianach pajęczyny… W ogromnym przeciągu trzask zamykanych drzwi.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-05-06)    
    • @agfka bywa i tak:)
    • Nie mam ostatnio motywacji do pisania, więcej czytam. Dziękuję za komentarz  :)
    • @Leszczym Po co Tobie ta polityka, nie słuchaj idiotów
    • @Marcin Sztelak Dobre pisanie, mała uwaga, wszechświat raczej nas przeżyje, przetrwa
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...