Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

 

Leżąc skulona, myśli niezgrabnie poskładam,
wyrwę z siebie obecność nocnego cierpienia,
padnę zwierzęco, nie wspomnę twego imienia,
za późno już na ave szeptane ołtarzom.



Łzy palą skórę w blasku świecowych ogarków,
słychać lekkie strun drżenie wyschniętego gardła,
nadchodzi czas, na scenę kurtyna opadła,
zasypiam, odpychając cienie tarcz zegarków. 

Istota spraw odeszła wraz z szalonym bytem,
nieważkość celnie rzuca, z nagła uciekając,
poniszczeją przeszkody barykad nie krwawiąc.

Wieść się rozchodzi z nerwów wrzeszczącym rechotem,
umarłam grom wszechpotężnych kul odrzucając,
upadki chodzą po ludziach głowy rozbijając. 

 

Justyna Adamczewska 

 

 

 

 

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane przez Justyna Adamczewska (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Witam -  trudne te rozważania  Justyno - nie potrafię tego wiersza ocenić...

Chyba robię się stary.

                                                                                                            Udanego  ci   życzę                            

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Waldemarze, trudne? Nie, choć może zagmatwane. Stąd mój dopisek pod wierszem, ze "takie sobie rozważania". Czasami serce dygocze ze strachu i przychodzą myśli, które muszę poddać pod roz - wagę. 

 

O jakiej starości mówisz/piszesz? Waldku, co Ty? "Uśmiechaj się do każdej chwili, uśmiechaj się, bo kresu nadejdzie czas, nim uśmiechniesz się chociaż raz."

 

Pozdrawiam J. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...