Edvard Munch "Ashes"

[Nyctophile]

Jak to - nie słyszysz? Przecież cały ten las wypełniony jest niecichnącym okrzykiem rozpaczy. Nie widzę granicy pomiędzy Twoją ręką a czołem- spójrz na mnie. Czemu krople deszczu spływają po Twojej twarzy? Niebo jest przecież bezchmurne. To nie ceremonia pogrzebowa, niemądry. To siew, popatrz. Ten lis, tam, w oddali, patrzy na Ciebie jego oczyma. Żywica tego drzewa ma jego zapach. Słyszysz, dzięcioł, o, tu, wystukuje rytm jego kroków. Ten strumień szumi jego głosem.  Ja cały kolor mojej twarzy oddałam temu wieńcowi, kładę go tutaj, zobacz. Wstań, późno już. W domu zagram Ci melodię. Requiem dla krzyku.
 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.