Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

domy- pudełka jak klatki dla ptaków

z jednym oknem na przodzie

wklęśniętym

a serca z papieru markotnie szeleszczą

ściskiem marszczenia

pompują strumień życia

któremu w takich okolicznościach

bliżej do arytmii

 

zapał- jak nadzieja ulotna 

jednego trzyma w pionie

drugiego opuszcza

i już nic nie potrzeba

wystarczy adres i szarość duszy

 

aż do śmierci towarzyszą

tylko to co piękne i dobre

(chwila nieuwagi)

ucieka

dokąd tak pędzi przed siebie

mija domy ulice ludzi

 

nie może znieść dwuznacznego wzroku

przewrotnego języka

fałszywego kroku

 

jesteś panem swej radości

dlaczego jej nie zatrzymasz?

 

 

 

Edytowane przez MaksMara (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Coś mi się spodobało w tym wierszu, przykuło. Ale jest jak dla mnie, troszkę ulotny, nie do końca wiem, czy łapię:) 

Ja to sobie układam tak, że ludzie są pozamykani w swoich domach jak klatkach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

to jakby o stabilizacji?

'Serca z papieru' dwojako, jako takie słabe (?) albo papier jako banknot. Pozamykani w swoich pozornych luksusach, pozamykani na świat i przyrodę, gubimy to co w tytule.

 

Jedynie trochę mi ten koniec nie gra w takiej formie. Bo jeżeli wiersz jest dezaprobatą zamknięcia się, to myślę, że trzeba by wylecieć za uleciałą radością i ją złapać. Bo jeśli ją zatrzymać np. na skraju okna, to znaczy - być wciąż w tym samym miejscu. MaksMaro, tak sobie gdybam, może źle interpretując cel. Pozdrawiam:)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Adres i szarość duszy to za mało, aby życie było piękne, a nawet stabilne, ono jest wtedy tylko zgorzchniałe, ale sami dopuszczamy latami do tego stanu. Pozamykani na różne sposoby, niekoniecznie w domach, przecież nikt nie siedzi całe życie w domu, bardziej chodziło mi o umysł i nastawienie do innych ludzi. Więcej nie mogę na razie powiedzieć, ale idziesz dobrym tropem. Dziękuję za czytanie, jeżeli zatrzymałaś się nad wierszem, to się cieszę.

:)))

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Bardzo wdzięczne. Tylko to na górze mi nie pasuje...
    • Inna wersja dawnego wiersza       tekście ty mój kochany niech nikt cię nie nęka stracić ciebie o zgrozo to wielka udręka juści dla mnie   zostań proszę ślę słowa ku tobie na tym literackim pulsującym łonie   chociaż różne ludy mogą szemrać dziwnie żwawo stanę do boju z członków zryw wycisnę orężem literki tudzież drukiem dusze na tej ziemi ojców bronić będę z hukiem   tutaj ciebie kładę pośród zbóż złocistych trochę mniej cię rzuca ten wiatr porywisty na modrakach leżysz płatkach mokrych rosą gdzie maki ojczyste czerwienią migocą   choć kuszą jabłonki złudną słodką wonią uśmiechem ekranu obdarzasz zieloność strumyczki szemrzące nurtem wciąż wytrwale tekstem tulisz pszczoły pachnące nektarem   trzykrotka łodyżki kołysze jak łódką tu w bajce magicznej możliwe wszyściutko za chwilę w promieniach złotawy już powiew dziś lśnieniem jutrzenki twój ekran ozdobię    
    • @andreas nr 4 - najlepszy  
    • Pięknie i tak  magicznie. Pozdrawiam.
    • @Tyrs Dopóki oddycham mam nadzieję... Motto które z perspektywy czasu staję się pytaniem bez odpowiedzi.. Część o "czekoladzie" przypomniała mi mój smak "zakazanego towaru" . Co prawda dostęp miałam z mniej "ambitnych" powodów. Moja Matka była kierowniczą w sklepie spożywczym - w regale w iście PRL- owskim stylu nasz barek z kluczykiem był swoistym sezamem skarbów... Dzieląc się z koleżankami "dobrami" miałam "moc" (wtedy jeszcze nieświadomej niezamierzonej) ..... Szacunku, uznania, atrakcyjności... Z wiekiem mój głupi umysł zaczął pojmować więcej... Człowiek i jego "oferta dla świata" jest niczym - końcówką zera po przecinku ... Dobrodziejstwa i znajomości dzierżą władzę pomimo iż człowiek jest tego panem. "Końcowa faza" - (choć nie ma sprecyzowanego określonego czasu tu i teraz) staję się refleksją poniewczasie.  Trudny tekst z morałem od samego początku

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...