Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

z piasku jestem

the seckret
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

the seckret

the seckret

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wysłany: Wczoraj 23:22   z piasku jestem 		 
słyszysz 
przesypuję krew 
kiedy kolejny dzień 
wynurza słoneczne 
kręgi z morza 

w głębi człowiek 
płacze jak kamień 
sumienie zostawia ślad 
istnienia 

samotność 
lgnie do miłości 
kruszy rzeźbę płomienia 

na amen
 
Edytowane przez the seckret (wyświetl historię edycji)
1
Deonix_

Deonix_

Opublikowano
Opublikowano

Najbardziej podoba mi się pierwsza zwrotka,

później jest już wg mnie coraz gorzej.

 

Ładnie zmetaforyzowane i oryginalne,

ale rymy mi tu bardziej przeszkadzają,

niż pomagają, trzecia zwrotka wydaje mi się napisana pod dyktando rymu,

gramatycznego zresztą.

 

Zastanawiam się w tym momencie,

jak można było to tak zepsuć, sorry.

Poczekam na coś lepszego.

 

Pozdrawiam :)

Oxyvia

Oxyvia

Opublikowano
Opublikowano

A mnie się podoba wiersz.

Nie przeszkadzają mi rymy gramatyczne, o ile nie jest ich zbyt wiele. W małej ilości tworzą swoisty rytm i melodię. Nie wywołują wrażenia katarynkowości, kiedy są nieregularne, jak tutaj.

Metafora samotnego człowieka jako rzeźby z kamienia, która kruszeje i jest jej coraz mniej, bardzo przemawia do mnie. Samotność to powolna śmierć, nie tylko psychiczna, ale i fizyczna - człowiek cierpi, kamienieje, kruszy się - coraz bardziej choruje. Wiem coś o tym.

Wiersz jest prawdziwy, zrozumiały i porusza moje uczucia.

  • 1 rok później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • bazyl_prost
      ludzie mole

      Przez bazyl_prost · Opublikowano

      @iwonaroma jakoś jest tak że moje mole zjadła mucha
    • Somalija
      Artykuł 5

      Przez Somalija · Opublikowano

      atak z powietrza dalej czołgi  artyleria i piechota  klasyka    wojny jaką znamy nie będzie    dwa plus kot  wysprzęglona Polska armią nie grozi    tarcia pod tablicą Mendelejewa Pokrovsk i jak po stole do Kijowa  obliczony na klęskę  pas ziemi niczyjej     Och Karol trzymasz się  a sukienka Trumpa  dziurawa  faluje w tańcu z innym    pomyśl o schedzie  rodzimej    noblistki                           
    • Łukasz Jurczyk
      Gdzie rdzewieją miecze: 7. Narodziny wichru

      Przez Łukasz Jurczyk · Opublikowano

      7. Narodziny wichru (narrator: perski kancelista)   1.   Wieść z Hellady — Macedończyk zwyciężył. I nikt się nie zdziwił.   2.   Święty Zastęp umarł jak trzeba. Reszta — jak zwykle.   3.   Mówią, że nadszedł pokój. To tylko cisza przed wichurą.   4.   Filip — wódz, który zna wartość ludzkiego błota.   5.   Zbyt wiele zwycięstw bez ceny — bogowie upomną się później.   6.   Trzeba pogratulować, nim zaczniemy się bać.   7.   Coś się rodzi na Zachodzie — zbyt pewne siebie.   8.   Być może to nic. Być może początek końca.   cdn.
    • violetta
      Winniczek…

      Przez violetta · Opublikowano

      @KOBIETA też jestem piękna:)  @infelia musiałabym dorobić drugi talerz, bo za mało by było:) nie ma co zmywać, tylko opłukać w wodzie:)
    • infelia
      Prezent

      Przez infelia · Opublikowano

      Z kominka dym unosi się kłębami, Na salony się wdziera, cugu brak? A cóż to? noga zwisa nad paleniskiem. Dziadek z babcią, wnuki z nimi,   O kocie i myszy nie wspominając, Ciągną, ile sił starczy: i raz, i dwa, i trzy! Bum! padają na plecy, a przed nimi dziwoląg W czerwonym kubraczku wypada.   „Hu, hu, hu!” – zakrzykuje – „niosę niespodzianki!” Oj, bidulo, skąd się wziąłeś taki usmolony? Brodę masz przypaloną, portki w strzępach, Co tam masz na plecach? worek piasku?   Nie mów, że prezenty, pokaż, nie bądź chytry, Komisyjnie otworzymy, rach-ciach. O! fajowo! jest ciuchcia, dziadek już się cieszy. Łyżwy, moje, moje! – Emilka piszczy.   Sweter w bałwany… głęboka cisza zapada. Jest i paczka, a w niej model pajęczyny Do sklejenia tylko dla wytrwałych, Napisano drobnym druczkiem na odwrocie.   Szalik, dziwnie długi, jakby dla teściowej… Pomarańcze i orzechy, jabłko i migdały, Piernik nawet nos podrażnia… apsik! Tylko tyle, a gdzie auto i rowery?   Miał być jacht i karnet na siłownię, lot balonem I safari po Afryce dzikiej, niezbadanej. Stasiek, kartkę bierz i pióro mi w te pędy Skargę oficjalną podyktuję do Rovaniemi!   W tym zamęcie, nie mówiąc zbędnego słowa, Gość zdjął czapkę, brodę, wytarte szaty I nagle stał się zwykłym, starym człowiekiem, Co patrzy na tę chciwość ze smutkiem.   „Prezentów dałem w bród, lecz wy nie pojęliście, Że najcenniejszym darem nie jest rzecz żadna, Lecz radość świąt, wasza bliskość, czułe słowa I ten widok was wszystkich, jako rodzina zgodna”   Zanim zdołali jęknąć, rozpuścił się w powietrzu, Jak zapach ulotny, ledwo nosem uchwycony. A pod choinką rozświetloną, w miejscu na prezenty, Kartka została z napisem: „podarujcie sobie siebie”  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...