Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

przegrana

Stary_Kredens
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Stary_Kredens

Stary_Kredens

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

to jest przegrana

i musimy z nią żyć

 

refleksje nie nachodzą najszczęśliwsze

 

patrz tutaj mieszkaliśmy

tutaj to tutaj tamto

tutaj

nawet śmiesznie brzmi

 

patataj patataj

pojedziemy w inny kraj

piękny kraj

 

no już otrzyj łzy

nic to nie pomoże

czas czas czas czas

 

rozbij łupinę orzecha

stłucz coś na szczęscie

lub nie rób nic

 

on i tak ucieka

ta sama melodia

a już zupełnie inne miejsce

nie wiem jak będzie i

wiem...

 

 

Edytowane przez Stary_Kredens (wyświetl historię edycji)
4
azk

azk

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak twierdzić mogą chyba tylko ci, którym wydawało się -dziesiąt lat temu, że są niezniszczalni, nieśmiertelni i mogą śmiało stanąć w zawody z upływającym czasem. Coraz to coś z nas odpada. Rzeczy, ludzie, zwierzaki, miejsca. Nasze życie kurczy się razem z nami.

Egzystencjalny wiersz, w moim odczuciu bez emocji konstatujący to o czym napisałem w poprzednim zdaniu. I z lekką nutką pogodzenia.

Pozdrawiam :)

Waldemar_Talar_Talar

Waldemar_Talar_Talar

Opublikowano
Opublikowano

Witam   mimo wszystko się podoba.

                                                                                                                                                                             Miłego dnia życzę

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Nefretete
      Złap jej kwiat z oaz gwiazd (pantum sylabiczne w brachykolonie)

      Przez Nefretete · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Obok znanych form w poezji klasycznej, brachykolon również zalicza się do niej (wyrazy jednosylabowe).   W korzystaniu z notatnika, nie widzę nic złego i nie rozumiem, dlaczego wspominasz o informatyce. Ta, napewno jest inna? (może to złe określenie) Nie wiem, co mam napisać — może to, że nauka, imho opiera się na metodzie prób i błędów, dzięki którym budujemy jej bazę. Czy ludzie upodabniają się do automatów, nie mnie jest to oceniać. Natomiast wiedza zawsze się przydaje, zwłaszcza w tym przypadku.   Dziękuję i pozdrawiam.  
    • violetta
      Rumiana

      Przez violetta · Opublikowano

      @Rafael Marius teraz zimą wykorzystuje czas na dom:)
    • Berenika97
      Nie wiesz, że…

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Alicja_WysockaTo ciekawe, co piszesz, bo ja też najczęściej piszę w nocy. :) 
    • huzarc
      Litania

      Przez huzarc · Opublikowano

      Jestem wyszczerbiną Szczerbca, piórem husarskiego skrzydła i chłopskim kołtunem.   Zaściankowym obrazkiem i magnacką sztukaterią.   Chatą z sosnowego drewna i ruiną dworu, obrosłą ciemnym mchem.   Dymem huty i sianokosami szumiącymi świętojańskim czerwcem.   Jestem chłopskim oporem i butą szlachciury; męką Łyskowskiego i złotą ramą Czarnej Madonny.   Dzwonem Zygmunta i wielkopiątkową kołatką.   Żelaznym słupem wbitym w wody Odry i nostalgią za Kresami.   Pomrukiem śpiących rycerzy w granitach Giewontu i żołnierzami wyklętymi, złożonymi w brzozowym gaju.   Płonącą barykadą i kamieniami rzuconymi na szaniec, obok bruku, gdzie spadł fortepian Chopina.   Prawem i nieprawością. Krzyżem przydrożnym i karczmą zajezdną.   Słowem poety i przekleństwem ulicy.   Karabelą u pasa i wytrychem w kieszeni.   Arytmią i dystrofią, oddechem zrywu, przesuwaniem granic, wiarą w wieczność, nadzieją na dobrobyt.   Jestem modlitwą malowaną na dnie źrenicy, o to, aby nie patrzyła na grzech.   Ułańską fantazją i dulszczyzną kamienicy.   Szarzyzną równin opadających mgławicami smutku i barwnym kobiercem łowickiej wycinanki.   Szelestem leśnego igliwia i asfaltowym zapachem dworca.   PGR-owskim blokowiskiem i szklanym archipelagiem Mordoru.   Fotografią Pałacu Saskiego i grobem niejednego nieznanego żołnierza.   Manuskryptem wykłutym na pergaminie i krzywym napisem spreju na wagonie.   Kosą, strzykawką, pługiem odwracającym ziemię przodków.   Jestem strzałem w potylicę, katorgą, szlochem niedoli, tęsknotą za ojczyzną.   Jestem ukąszeniem wszy w miejscu orderów i wygodą emigracji.   Pejsem chasyda i wąsem sarmaty.   Dębowym borem smutku i jeziorem wakacyjnego szaleństwa.   Ławką w parku i obozową celą.   Hejnałem i popiskiwaniem tramwaju.   Niezłomnością Kordeckiego i piętnem niejednej zdrady.   Krwią, czasem ostatnią, sierpem i młotem u drzwi, szkiełkiem zieleni i różowymi okularami na sercu.   Sierpniową ciszą upału, która dudni dzwonami na kościelnej wieży.   Maską spawalniczą ojca i skradzionym zegarkiem dziadka.   I jestem pocałunkiem, który wypełnia usta kobiece w grudniowym świetle ulicy. Po wieczność.   Jestem tym wszystkim, z czego mnie zlepiono.   Czas ulepił mnie krwią, ziemią i pamięcią.    
    • Alicja_Wysocka
      Nie wiesz, że…

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Berenika97Dziękuję Bereniko, mnie się chce najbardziej pisać w nocy.  Całe frazy ustawiają się w kolejce do zapamiętania, a ja je przestawiam, zamykam, wywalam, wyłażą jak niegrzeczne dzieci z łóżek, jak te plotki którym chce się pić nocą - z piosenki.  Muszę wstać, dać im atrament do picia, znaczy zapisać.  I tak się rano budzę i patrzę, jak wygląda to coś, z niczego. Serdeczności dla Ciebie i podziękowania :)    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...