Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Deonix_

Rekomendowane odpowiedzi

Hmmm.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Rozumiem, że chodzi o to iż właściciel/ka błękitnych oczu popatrzyła  na kwiatki.

Tu już potrzebuje tłumacza ;) Nawet wujek Google nie wie z czym to się je ;)

Czyżby chodziło o zaczerwienione  powieki ? Nie gniewaj się Deonix - tego nie kupuję :)

Już bardziej podoba mi się :

Choć tak naprawdę pary  nigdy nie słychać :)

 

Innymi słowy:

Popatrzyłem/łam na jasieńce jak one mam niebieskie oczy

Popatrzyłem/łam przed siebie

To koniec cisza głucha .

 

Niewiele w tym odkrywczych myśli czy spostrzeżeń w dodatku w nie najszczęśliwsze ubrałaś metafory.

Pisz dalej ale zastanów się co tak naprawdę chcesz przekazać czytającym  i nie szukaj udziwnionych metafor nie wychodzą wierszom na zdrowie. :)

 

Pozdrawiam ciepło :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@czytacz

Dziękuję za czytanie, nie gniewam się,

a "pytania od publiczności" sobie bardzo cenię :)

Postaram się trochę rozjaśnić istotę tego utworu,

który jest hermetyczny,

i m.in. dlatego nie wstawiłam go na "Wiersze gotowe".

 

 

Po pierwsze, przy moich publikacjach zawsze podpowiedzi są w tagach.

Nie chcę, co prawda łuskać słowo po słowie, ale poproszę Cię,

byś zastanowiła się, jak wygląda śmierć człowieka wystawionego na działanie próżni

(przestrzeni kosmicznej), jakie zjawiska temu towarzyszą? Co się dzieje ze śliną, potem, łzami?

Jak wpływa na organizm długie niedotlenienie? To jedna kwestia.

 

Druga - bezradność - z czym Ci się kojarzy? Czy można to jakoś powiązać z próżnią i jej własnościami?

Co się dzieje z falami mechanicznymi w próżni? I po co sięgnęłam po synestezję nie słychać nawet pary z ust,

skoro parę można co najwyżej zobaczyć, a nie usłyszeć ? Z czym Ci się kojarzy puszczanie pary z ust ?

 

Jeżeli moja próba pokazania Ci jakiegoś logicznego tropu w tej miniaturze nie powiodła się,

pytaj dalej :)

 

A co do :

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 ja też nie przepadam za udziwnieniami.

Ale tutaj, niestety lub stety, bez nich byłaby łopatologia :)

 

Oczywiście nie musisz się ze mną w tej kwestii zgadzać,

nie wszystkim wszystko musi się podobać,

pisząc to, co powyżej, miałam świadomość,

że to nie jest tekst dla każdego i nie każdy się w nim odnajdzie :)

 

Odpozdrawiam  ciepło :)

 

 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

W tagach zamieszczam coś zupełnie innego - fraszka, oktawa, sonet... nie podpowiadam o czym jest wiersz, to - moim zdaniem powinno wynikać z treści publikacji  a nie z otagowania.

No cóż,  nic z tego o czym piszesz w tzw.objaśnieniu do wiersza nie wynika z samego tekstu. Rozumiem skrót myślowy ale ten jest wyjątkowo wielki.

Nie wiem czy ktokolwiek mógłby domyślić się co miałaś na myśli nawet po tych podpowiedziach. ? Wątpię.

Skoro - jak mówisz  o umieraniu rzecz - ten ktoś odchodzi gdzieś w bliżej nieokreślonej przestrzeni skoro może popatrzeć na łąki i  ogarniać wzrokiem horyzont, chyba że jego łóżko stoi przy oknie i taki się za nim rozciąga widok.

 

Nie byłam w próżni mogę się tylko posiłkować opinią osób badających temat ale pewnym jest, że w próżni pozbawione powietrza płuca przestaną działać a niedotlenienie mózgu po 2 minutach doprowadzi do obumierania układu nerwowego.

Co byś jednak teraz nie podpowiedziała to pomiędzy :

 

tęczówki zbiegły się z błękitem jasieńców

a żarowrzenne brzegi powiek zawarły widnokrąg

a

to koniec

cisza

nie słychać nawet

pary z ust

 

jest spora ( nomen omen) próżnia i nic nie wskazuje na tak głębokie rozważania. No i w próżni nie ma horyzontów ani jasieńców, chyba że to wytwory obumierającego mózgu.

Za bardzo spłyciłaś temat.

Spróbowałabym na Twoim miejscu jeszcze raz zawrzeć to wszystko o czym piszesz w komentarzu.

 

Do dzieła :)

 

 

 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To nie cenzura - zapytałam serio.

 

Bardzo łatwo jest napisać - to lubię, to jest dobre itp etc. Trzeba mieć tylko odrobinę świadomości,  że po drugiej stronie monitora jest żywy człowiek, który myśli że jesteś wobec niego szczery i mówisz prawdę. A to przecież  tylko Twoja ocena i kto wie jaki miałeś zamysł tak pisząc.  A może byleś szczery pisząc:

 

1. Jestem prostakiem, jak napisano o takich jak ja, w podobającym się Tobie wierszu. A prostaczkowie mają swój prostacki gust.

2. Chodzę, łaszę i mruczę gdzie się da, aby zdobyć jak najwięcej serduszek.

3. Takie pisanie jest dla mnie kwintesencją poezji, która nie musi być rzeczowa i bezbarwna jak wiadomości na onecie.

punktując do wyboru odpowedna takich ocenach wielu bardzo niewprawnych buduje o sobie wyobrażenie.

 

Deonix napisała, że podniosłeś jej samoocenę. Jesteś pewien że tekst który tutaj zamieściła w świetle tego co próbuje objaśnić jest dobrym tekstem i odczytałeś z niego to wszystko o czym było w objaśnieniach ?

Upraszam o odrobinę odpowiedzialności za serduszka i peany, zwłaszcza te niezasłużone. Nie ma nic gorszego - zwłaszcza dla stawiających pierwsze kroki - niż rozpływanie się nad grafomanią.

 

PRZEPRASZAM  DEONIX - TO NIE O TOBIE ALE OGÓLNIE O ZJAWISKU.

 

Pozdrawiam.

 

 

 

Edytowane przez czytacz (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To zależy od wiersza, ale przy niektórych takie oznakowanie jest wg mnie potrzebne.

I tu jesteś blisko, bowiem mogłaby to być halucynacja wywołana hipoksją.

A horyzont może być czymś widzianym przez peelę po raz ostatni, zanim przekroczy ziemską atmosferę.

 

I tu mam ochotę odpowiedzieć: wg Ciebie :) Próżnię może wszak wypełnić sobie czytelnik,

a ja go w tym wyręczać nie lubię, gdybym była złośliwa to bym powiedziała jeszcze, że to licentia poetica i niczego nie będę objaśniać :)

 

Być może masz rację. Ale niekiedy jestem wredna i wymagam od czytelnika wiedzy spoza zakresu nauk humanistycznych przy czym znęcam się nad nim i prowokuję do dyskusji :)

I tu nie bardzo rozumiem, dlaczego tak uważasz.

 

Na razie tyle z mojej strony, chyba niczego nie pominęłam...

 

Edytowane przez Deonix_ (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie odczuwam takiej potrzeby.

Nie kwestionuję różnic i niczego nie zawłaszczyłam  a Deonix ( mam nadzieję) wie, że jeśli ktoś pisze - zmierz się z tematem raz jeszcze to nie skreśla autora i nie próbuje go zdołować ale usiłuje zmotywować do pracy, zwłaszcza kiedy  czarne na białym widać, że co innego jest w tekście a co innego w objaśnieniu.

Nie powiedziałam że ten tekst  jest zły ale dokładnie  - ja tego nie kupuję.

Dodatkowo napisałam że spłyciła temat a wcześniej,  że użyła zbyt dużego skrótu myślowego, przez co tekst nie odzwierciedla zamierzeń autorki. To wszystko.

Edytowane przez czytacz (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Próżnię można wypełniać dowolnie i jeśli chodziło Ci o to,  by  czytający myśleli o czymkolwiek  tylko nie o tym co napisałaś to udało Ci się.  Raczej trudno wpaść na tak głębokie rozważania  przy braku jakichkolwiek  ku temu przesłanek.

 

Pozdrawiam ciepło, mimo wszystko ;)

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Czytam i czytam i wracam do tego co napisałaś w objaśnienia końcówkę kupiłem 

To koniec...

A para z ust kojarzy mi się z zimnem i wydychanym powietrzem które jakby nie patrzeć słychać....a tu określa śmierć no może pokracznie tłumacze ale zgadza sie to z twoim zamysłem 

 

Niestety tego żarowrzenia nie kupiłem: ( nie umiem tego jakoś komponować z resztą przez co w moim odbiorze miniaturka traci.

Szkoda może następnym razem. 

Pozdrawiam 

 

Edytowane przez Marcin Krzysica (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Urodzić się w stajni czyż władcy przystaje Trzech Króli Go wita on Panem zostaje i cokolwiek byśmy o tym nie myśleli nie ma władcy większego na pięknej naszej ziemi   Trzej Królowie do niego z darami przychodzą mimo swej godności pokłon Mu składają i nam wszystkim ludziom dobry przykład dają   więc i my się pokłońmy Hołd oddajmy jemu naszemu Władcy Panu Niebiańskiemu   2022/2025 andrew
    • Tajemniczy perscy magowie … Znali gwiazd niedosięgłych sekrety najskrytsze…   Niegdyś przed wiekami w starożytnej Persji, Starzy siwobrodzi uczeni mędrcy, Pracując wytrwale długimi latami, Nad rozwikłaniem świata tajemnic, Meandry starożytnej astronomii, Zgłębili swymi dociekliwi umysłami, Śledząc bacznie zawiłe planet ruchy, Wytrwale kreśląc gwiazdozbiorów mapy…   Przez lata w starożytnych obserwatoriach, Spędzali niemal cały swój czas, Starając się nieustannie swą wiedzę poszerzać, Robiąc zapiski na glinianych tabliczkach… By starożytna astronomiczna wiedza, Owoc pracy dziesiątków ich lat, Przetrwała przez przyszłe pokolenia, Dziś będąc przydatną także i nam…   Tajemniczy perscy magowie… Poświęcili swą ciekawość jednej gwieździe szczególnej…   Gdy jedna tylko gwiazda na niebie, Jaśniejąc bardziej niż wszystkie inne, Przełomowych zdarzeń była zwiastunem, Mających nadejść z kolejnych dni biegiem Nie były już kwestią lat, Spełnienie prastarego proroctwa, W tygodniach należało odmierzać czas, Narodzin przepowiedzianego przez proroków króla…   Trzy planety ustawione w jednej linii, Mars, Saturn i Jowisz, Uwagę bacznych magów przykuły, Rozniecając zarzewia domysłów niezliczonych… trzech planet tajemnicza koniunkcja, Nowa gwiazda na firmamencie nieba, Oznaczać miały narodziny królów króla, Przed którym pokłoni się cały świat…   Tajemniczy perscy magowie… Wyruszyli w daleką pełną niebezpieczeństw drogę…   Pośpiesznie objuczywszy wielbłądy, Wszystkim co niezbędne do dalekiej podróży, Ku rozległej pustyni śmiało wyruszyli, Na kres świata zawędrować gotowi… Za skrzącym blaskiem niedosięgłej gwiazdy, Urzeczeni pięknem jej niewysłowionym, Oni niestrudzenie wciąż wędrowali Ku dalekiego Izraela ziemi…   Nie straszna im była naga pustynia, Mimo dojmującego długą drogą znużenia, Ani na chwilę nie osłabła ich wola, Ujrzenia nowonarodzonego wszystkich królów króla… Czyhające w łańcuchach gór niebezpieczeństwa, Nie zdołały osłabić hartu ich ducha, By za wszelką cenę dotrzeć do miejsca, Które wskaże ta mała skrząca gwiazda…   Tajemniczy perscy magowie… Mędrcy starożytnego świata, ducha monarchowie…   W cieniu wielkich wydarzeń przełomowych, Mających wnet odmienić oblicze ludzkości, By nic nie było już takim samym, W historii świata biegu dostojnym… Ich wspaniałe orientalne szaty, Wyszywane pieczołowicie złotymi nićmi, Nocą w świetle betlejemskiej gwiazdy, Tak tajemniczo się skrzyły…   A kiedy tej chłodnej nocy, Głośny niemowlęcia krzyk, Zarzewiem był nowej ery, Dając początek nowemu dziejów biegowi… Zwieńczenie dalekiej pełnej trudów podróży, U progu lichej, mizernej stajenki, Odzwierciedleniem było ich wiary i pokory, W drodze do wytyczonego celu niezłomności…   Tajemniczy perscy magowie… Oddali swe uniżone pokłony w lichej stajence…   Widząc niedbale zbity żłóbek, Słysząc dobiegające z niego cichuteńkie kwilenie, Zebrawszy prędko myśli rozproszone, Padli na twarz przed maleńkim dziecięciem… Ubodzy pastuszkowie odziani w owcze skóry, Z dalekiego kraju uczeni mędrcy, Tej jednej cichej a świętej nocy, Spotkali się w wnętrzu ubogiej stajenki…   Choć pochodzili z dalekiej krainy, Studiowali latami najstarsze w świecie księgi, Nurzając się w oceanach starożytnej wiedzy, Nie danej nigdy zwykłemu śmiertelnikowi… Będąc między wzgardzonymi przez świat biedakami, Nie zawahali się ni chwili, By kwilącemu z zimna nowonarodzonemu malcowi, Oddać z czcią hołd uniżony…   Tajemniczy perscy magowie… Ofiarowali maleńkiemu dziecięciu dary wyszukane…   Najczystszego złota blask skrzący, Z uniżoną czcią ofiarowany, Królowi nad wszystkimi królami, W oczach niemowlęcia się odbił… Kadzidło w wnętrzu ozdobnej szkatuły, Którego przez wieki tajemniczy dym, Symbolem był zanoszonych do Boga modlitw, Złożyli w darze kapłanowi nad wszystkimi kapłanami…   Wonna i gorzka mirra, O konsystencji skrystalizowanego miodu żywica, Ze wszystkich darów najbardziej tajemnicza, Lecz w symbolice swej szczególnie poruszająca… Choć symbolizowała śmierć, Przypominała i o wcielonego Boga ludzkiej naturze, W starożytności zaś będąc lekiem, Obrazowała świata duchowe uzdrowienie…   Tajemniczy perscy magowie… Wlali w swe serca niegasnącą Nadzieję…   Choć wnętrze lichej stajenki, Dalekim było od wspaniałych pałaców Persji, Z ociekającymi złotem ścianami, Posadzkami zdobionymi przez kunsztowne mozaiki… Będących siedzibami szachów możnych, Władających swymi rozległymi ziemiami, Jednym tylko skinieniem dłoni, Wydającym rozkazy zastępom sług wiernych…   To tam potężniejszy od wszystkich szachów, Narodził się w ubóstwie król wszystkich królów Wzgardziwszy przepychem ziemskich pałaców, By wywyższyć pogardzanych i biedaków… By oczytani w wszelakich księgach mędrcy, Tej świętej nocy sercem pojęli, Iż z przedwiecznego Boga woli, Każdy w Jego oczach jest ważnym…   Tajemniczy perscy magowie… Co powiedzieliby o współczesnej nauce…   Nam tak bardzo dziś zabieganym, Ślepo zapatrzonym w postęp technologiczny, Ci tajemniczy ze wschodu mędrcy, Na kartach Biblii na wieki unieśmiertelnieni, Dali ponadczasowy przykład pokory, Którego tak brakuje naukowcom dzisiejszym, Dążącym zawzięcie by z pomocą nauki, Podstawy Chrześcijaństwa zuchwale obalić…   Lecz to z biblijnej historii o mędrcach, Ponadczasowa płynie nauka, Że ludzka mądrość nie wystarcza, Wobec tajemnicy wcielenia Boga… Nie wystarczy dziś badać obce planety, Z pomocą teleskopów zaawansowanych, Trzeba spojrzeć w serc ludzkich głębiny, A szeptu Boga poszukać w swej duszy…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Mozaika bizantyjska Trzej Magowie, bazylika Santi Apollinare Nuovo, Rawenna
    • Nie ma ciebie. Nas. Choć słońce świeci w oczy. .. Co to. Co to? Coś tu leży napisane na pożółkłej ze starości kartce… Jakiś początek do czegoś. Prolog? Albo zakończenie... Taak. Pisarz nie musi się wszystkim podobać, albowiem nie musi. Ale, gdzie tu pisarz? A, leży pijany pod stołem. Nie! To sterta zapleśniałych gazet, tobół z przemoczonych, podartych łachmanów. Dziurawych szmat...   Przesyca mnie jakieś wirowisko planet, nasyca. Wiruje wszytko. Wiruje. I nie może przestać, choć staram się to zatrzymać. Uchwycić… Lecz wiruje to coraz szybciej. Zdaje się, że z prędkością światła. Więc i ja lecę z prędkością światła rzucony w przestwór wszechświata. Spadam gdzieś po spirali aż do zapadnięcia się w sobie. Do całkowitego zmiażdżenia. Unicestwienia. A gwiazdy, a gwiazdy… Te wielkie kule wodoru. Te kule miażdżone przez grawitację przy jednoczesnej nukleosyntezie... Kiedy leżę, gdy leżę w stosie papierów, fruwających na wietrze szeleszczących gazet, które przyklejają się do mojej twarzy. Do nagiego ciała. Omiatających mnie liter pachnących drukarską farbą i kurzem. Zdania, zdania… Cała plejada zdań. Ciągnących się znikąd donikąd bezsensownych treści. Cała litania nie wiadomo czego. Kiedy leżę. Kiedy czołgam się do światła. Do tej odrobiny blasku. Do tej iskry. Do tego płomienia. Do tej drgającej poświaty miotającej się w podmuchach wiatru. W podmuchach oddechu… Czyjegoś. Bliskiego zwymiotowania…   Chyba umarłem albo umieram, ponieważ widzę we wszystkich płaszczyznach, mimo że są mikroskopijnej wielkości. Widzę jakieś tunele, czarne dziury, zderzenia subatomowych cząstek, kłębowisko strun w tym nadmiarze wymiarów… Ale to tylko część rzeczywistości. Jednak część. Fragment jedynie. Albowiem reszta jest ukryta pod nieodgadnionym całunem milczenia. Matka przychodzi. Przybywa. Ale o jedną noc za daleko. O jeden dzień. Aby powiedzieć. Coś powiedzieć. Coś… Lecz nic. Odchodzi. Przechodzi… Porusza się pomiędzy warstwami czasu i przestrzeni w formie wolnej od siły ciążenia. Przenika ściany tym swoim dziwnym przechodzeniem. Ojciec idzie za nią krok w krok. Idą oboje. Przechodzą, zostawiając po sobie piskliwy szum gorączki, który nie zmienia natężenia. Który trwa wciąż na tym samym poziomie głośności. Jak szumiący szmer radiowego głośnika, co jest ustawiony pomiędzy kanałami. Choć czasami wydaje się, że pulsuje jakiś stukot w odmętach sennej maligny. Że coś się kolebie za ścianą. Za ścianami. Wszędzie… Ze włącza się i wyłącza jakaś maszyna w nikłej woni fabrycznych smarów.   Dotykam palcami podłogi. Gładzę jej powierzchnię, wyczuwając najmniejszą nierówność, okruch. Jakąś najmniejszą rzecz… Pełno tu tego. Lśnią rozsypane wokół opiłki żelaza. Lśnią wśród migoczących płomieni świec. Wśród drżących motyli na suficie i ścianach. Wśród zrywających się do lotu puszystych ciem… Czy ty mnie w ogóle słuchasz? Ach, znowu to pytanie rzucone w przestwór nicości. W nic… Idę ogrodem, którym szliśmy. Idziemy… To ja mówię ustami ojca. I mówię słowami ojca. I mówię to, co on mówi do matki, żony swojej… I mówię wszytko, co i on mówi tym mówieniem niewyraźnym i cichym. Takim jakim można mówić jedynie we śnie. Nasłuchuję odpowiedzi. Ciii… Nicość rozsadza czaszkę nawałą pulsującego szumu. Ciii…Wytężam zmysły… W żeliwnych rurach jęki i zgrzyty. Jakieś bulgotania. W rozgałęzieniach rur. W tej całej plątaninie hydraulicznego krwiobiegu jakieś przymilania i szepty. Czyje? Niczyje. To tylko żeliwne synapsy, aksony, włókna… Wszystko to nieskończone i wieczne… Żywe to? Martwe? Nie wiadomo co tu umarło. Wydaje się, że wszystko stało się już tylko symbolem. Niczym więcej.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-01-06)    
    • @aff @affkobiety puch marny- no cóż - pozdrawiam ślicznie i dziękuję z uśmiechem

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Jacek_SuchowiczSą Poeci wrażliwi i są tacy jak łza....pomyślałam czytają odpowiedz jakkolwiek  po szkolnemu zbyt wybrzmiała teraz moja myśl.No i  Ładnie  tylko ''ja ten poeta''  co reaguje na Małpy.....i uczymy się choć różnie to wychodzi...potykając się o siebie.Czasami właśnie to dziecka słowo uświadamia nam że ''jak to tak; to na prawdę ma miejsce......i wtedy piszemy z dziecinną łatwością bawiąc się słowami.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...