Tymczasowa kraina (dialog zagubionej - odnalezionej)

[Justyna Adamczewska]

Tymczasowa kraina

 

 -  Jesteśmy razem, bujamy w szorstkości. Chociaż będziemy się oszukiwać.

 -  Mnie trudno znaleźć, ale jestem. Przykuta do innych jednym losem. Wszystko i nic, to nas łączy. Uczucia, wiedza, ucieczka w zaufanie i jednoczesny jego brak. Taki byt w niebycie zgotowany nam przez ciasnotę egzystencji. 

Nie ma bogów, są tylko ich pozy i cienie, jak w jaskiniach Platona.

Tam wszyscy głowy w dół i na kolana. Nie dla modlitwy jednak ani zmiłowania, lecz po to, aby wrócić do teraz już pustych a kiedyś rosnących brzuchów samic. Napełnić puste trzewia kosztem innych..

- Na czym polega tajemnica przetrwania? - Powiem, bo znam się na tym.  - To ucieczka od niebytu, od nirwany a nie odwrotnie. Zdążamy podobno, tak twierdzą „bujający w obłokach”, do zdobycia źródeł nieśmiertelności.

 

 -  My, z narządami na wierzchu i pod władzą wspierających mury -  znamy już pseudowieczny byt.  Byt budynków katedralnych, podziemi kościołów, w których są nasi. Nieruchomi dla żywych, bo się na to zgodzili. Są jak promienie Rentgena na kliszy oczu obserwatorów. Odwrotność kieruje bytami przechodzącymi przez szarość - pomieszanie bieli i czerni w nieładzie, tłoku i nadmiarze wrzasku.

My wiecznie głodni lub wiecznie nażarci. Najlepsze są wnętrzności. Zapychają żołądki, mózgom pozwalają myśleć. Pobudzają pragnienie sytości, choć często kościstej. Nie wiem, dlaczego, przecież bywamy niezwykle otłuszczeni, ale o budowie herosów.

 - Stanowimy wspólnotę. Mali i duzi, i anorektycy o pustych wnętrzach jak podziurawione  metalowe sito z makaronem i rozedrgane wnętrza wydętych z głodu brzuchów. Brak jelit, wątrób, nerek i serc, rozwarte od łon aż po szyje, jak ubrania do poprawki, ciała.

 - I jak wierzyć? Ufać? Czy będziemy kiedyś jednością,  pasującą do dawnych siebie? Może?  Oddaliśmy się  w ręce dobrych rzemieślników, którzy wezmą pod uwagę zwisające jak zepsute grona pełne plemników, genitalia. A piersi kobiet? Po co im one, skoro nikt nie będzie spijał mleka, a jednak są. Nawet dość pełne i jędrne. Dla kogo lub czego? Pewnie, aby dowieść, że nadal z nas homo sapiens lub jesteśmy na nich przeznaczeni.

 

 - Na razie chaos a obietnica Edenu gdzie?  Chyba w tym, że w ogóle się włóczymy zmieniając pozy, pozycje i propozycje.

________________

 

- Po co to wszystko? Głód i obżarstwo. Odwieczna zagadka, zapewnień Jezusa.,.. u nas są nie da spełnić. Nikt nie posila się ciałem i winem, bo w nic nie wierzymy. No może tylko w to (co) nie jest niezwykłe. 

 Już lepsza muzykalna szarość niedopieczonego mięsa. Niesamowity jego smak – zadziwiający nawet mistrzów garkuchni i paleniska. To jemy z ochotą wychwalając kunszt kucharzy – jedynych pracujących wśród nas. Tu, w katedrze poniewierki trzeba być czujnym. Pieśń w tym pomaga. Nie spać, nie przymykać nawet oczu. Nie bój się tego. Musisz wytrwać. Bo inaczej czeka cię pustka ciała i żar ognia oraz kandydatura na garkotłuka.

 Ty i ja oraz inni „wspolnotowcy” dobrze o tym wiemy. Tak trwamy nietrwając Paradoks naszego tajemniczego bytu przydatny do naukowej dyskusji.  . Nie wydajemy jednak głosu, mamy mózgi i podświadomość oraz pokrzepiający jak ochłap mięcha song.

_______________

 

Przyszli kosmici dla Deanikena. Strefa 51 na ogromnej pustyni – też poszarzałej od eksperymentów.To przez nas  - przybierającym czasami pozy ukrzyżowanych, ten świat, który nigdy się nie dowie o naszej mrocznej, lecz pewnej egzystencji, zmuszony jest do obawy o przyszłość.

My mamy to z głowy – choć niektórzy jej nie posiadają, ale ich wspieramy, jednocześnie zabierając im jaźń.

________________

- Twarze nasze wyraziste,  trudno to jednak  dostrzec. Włosy na przepoconych licach, przylegające jak węże z Raju, tak z Raju.

 

 Możesz mi zaufać teraz
It's not unusual To nie jest niezwykłe
You can not trust me now Nie można mi zaufać teraz

 

 - Skąd to znamy? Były kiedyś śpiewne obietnice, ale wyszły z nich nici, którymi próbujemy pozszywać kawałki naszych korpusów, rąk, nóg i głów. No w ogóle wszystkiego, czego brakuje do doskonałości. Może wtedy… trąby spod Jerycha, rozwalą i naszą przestrzeń?  Może? Na razie tylko melodia, brak ładu, ale i nieładu.

_______________

 

 - Wiecie co? Schodzą w nasze kryjówki nowi. Skąd? Ziemia ich pochłonęła. Mają uszkodzone narządy, trzymają w zębach swe palce, miotają się jak w ekstazie miłosnej. Jeszcze. Krzyczą Muzyka ich i nasza od teraz. Cóż się zdarzyło tam? Konflikt. E… takie nic.

 

 - U nas bez przerwy są utarczki i trwamy, nawet mamy gości..Strach widać w ruchach nowo przybyłych. Oni nie wiedzą, kim są i gdzie są. A są w Krainie Zbierającej od Milionów Lat (KZoML). To tyle.  Jeden nie chce pokazać twarzy. Stoi tyłem, mocny, silny z wypustkami na głowie. Przyzwyczaimy się i do jego widoku. Chociaż nie wiem? Nam wszystkim czegoś brak, a on ma nadmiar. Zabierzemy kiedyś, oddamy i powiemy:

 

 Ponieważ cię kocham
I give you his Daję Ci to
Don't be afraid of this Nie bój się tego.

 ______________

  - A jeszcze ja. Leżę sobie nieopodal mężczyzny stojącego (już) przy kratach. Jest mi dobrze, choć było jeszcze lepiej. Splot ciasny, węzły nie były przecięte. CUUUDOWNIE. Przy dźwiękach pieśni skarlałych kucharzy.

 

-  Niedługo usłyszymy wrzaski, które wedrą się w nasz chaotyczny ład i rozniosą w pył spokojne brzmienie Hymnu KZoML.  Na jego gruzach powstanie drugie, trzecie i tak w nieskończoność…. On tylko mówi do mnie:

 

Zaufaj mi teraz.

 ____________________________________________

 

Fragmenty tekstu napisane kursywą są cytatami z piosenki   Swans Trust me 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Edytowane 1 Sierpnia 2017 przez Justyna Adamczewska (wyświetl historię edycji)