Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

Złodziej momentów i chwil


Rekomendowane odpowiedzi

okrada mnie ciągle zabiera momenty

które pragnę przytulić porozmawiać

z nimi

 

lecz nie nadążam one się rozmywają

jak mgła poranna bezpowrotnie nie 

na chwilę

 

której żałuję za jaką dziś tęsknie mimo

że na horyzoncie widać  wyraźnie 

następne

 

 

 

 

Edytowane przez Waldemar_Talar_Talar (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Witaj Waldku,

Twój wiersz jest ok, z jednym małym wyjątkiem. Nie wiem, czy to jest archaizm, czy regionalizm, ale złożenie

"widać jest" nie pasi mi do dzisiejszego języka. Wyciąłbym "jest", lub zastąpił innym, np.: bardzo lub dość, aby utrzymać się w Twoim rytmie.

Przemyśl proszę, a tymczasem pozdrawiam serdecznie.

s

Edytowane przez samm (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Witaj Samm -  nie widzę w tym grzechu - ale by owca była cała i wilk szyty - rezygnuje z nieszczęsnego - Jest - 

Miło że czytałeś  - myślę że teraz jest o/k.

                                                                                                                                                                                     pozd.

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Miła Ireno - dziękuje za czytanie i analizę wiersza -  ale w moim odczuciu jest wszystko o/k

wiersz choć prosty może się wydawać ma w sobie sens - prosty w odbiorze zrozumiały

nie widzę w nim niejasności  wszystko ma sens.

Na usprawiedliwienie dodam że nie chodzi w wierszu o złodzieja pospolitego tylko

o życie i czas które okradają nas w przenośni z momentów i chwil o których mowa.

A peel żałuje chwil  o których mowa w drugiej zwrotce umiejętnie wykorzystanych w trzeciej.

Miła Irenko myślę że mam rację  - ale poczekam na innych którzy być może zabiorą głos.

Na zakończenie wielkie dzięki za tak wnikliwy komentarz,

Jednak muszę bronić swojej racji - mam nadzieje że mnie rozumiesz.

                                                                                                                                    pozd.

   

Edytowane przez Waldemar_Talar_Talar (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

okrada mnie ciągle zabiera momenty

które pragnę przytulić

porozmawiać z nimi

 

lecz nie nadążam one się rozmywają

jak mgła poranna

bezpowrotnie - nie na chwilę

 

której żałuję, za jaką dziś tęsknię

mimo, że na horyzoncie

widać  wyraźnie następne.

 

 

Nie zmieniłam niczego - tylko zebrałam

Twoje własne słowa w mniejsze całości,

które czynią czytelniejszą

zawartą w słowach myśl.

 

Pozdrawiam :)

 

Edytowane przez czytacz (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Widzę, że się nie rozumiemy.

Nie chodzi mi o treść, w swojej istocie jest prosta jak obsługa cepa...tylko o podkreślenie / za czym tęskni/  mgła- w  rodzaju żeńskim / z....kiedy istotą są momenty / rodzaj męski/ do których peel ma słabość.

 

Bywa...ja chyba zbyt zawile to tłumaczę, dlatego nie ograniasz.

Wersja Czytacza zdecydowanie klarowniejsza.

 

Przy nanoszeniu poprawek / przez Autora/ obraz zamazuje się zupełnie.

Edytowane przez Gość (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Witam Ponownie - ogarniam  i to dokładnie - ale nie ważne - ważne wyciągać wnioski...bez obrazy.

Jeszcze raz dziękuje za poświęcenie czasu.

                                                                                                                                    miłego życzę

                                               

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Nie sądzę, by moje poprawki cokolwiek zamazały.

moja wersja:

okrada mnie ciągle zabiera momenty

które pragnę przytulić

porozmawiać z nimi

 

Żadnej zmiany merytorycznej, czysta kosmetyka powodująca jednak, że przyjemniej się czyta a treść wydaje się być przemyślana.

 

moja wersja:

lecz nie nadążam one się rozmywają

jak mgła poranna

bezpowrotnie - nie na chwilę

 

rozumiem, gdyby Waldek napisał :

lecz nie nadążam -  one się rozmywają

jak mgła poranna bezpowrotnie,  nie !

na chwilę...

 

taki zapis sugerowałby że ma na myśli coś więcej niż  powolne zamazywanie się wspomnień, nie chodzi o zapomnienie czegoś na chwilę, jak na przykład - zapominałam gdzie położyłam klucze do auta - a za moment sobie przypomniałam ale o całkowitą utratę wspomnień.

 

moja wersja:

której żałuję, za jaką dziś tęsknię

mimo, że na horyzoncie

widać  wyraźnie następne.

 

Niezależnie od zapisu można domniemywać że chodzi o następne chwile lub o coś następnego, bliżej nam nieznanego.

Moim zdaniem obraz jest jasny i czytelny.

Żal chwil, które są nam odbierane i nie jest ważne czy to będzie czas, demencja czy Alzheimer - złodziej to złodziej.

Edytowane przez czytacz (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Witam serdeczni Bożenko - faktycznie  -  jest w twojej wersji  sens - brzmi zgrabnie -  a z tym złodziejem całkowicie się 

zgadzam...

Miło że byłaś pod wierszem - dziękuje.

                                                                                                                                                     Słoneczka życzę

Edytowane przez Waldemar_Talar_Talar (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Witam panią pani Mario Bard - wpada pani na forum raz na pół roku  i próbuje popsuć mi humor - ale się pani

myli -  nie wiem czemu tak panią rażę - no chyba że chodzi o coś innego -  na pewno wie pani co mam namyśli.

Niech pani publicznie wyśmieje wszystkich którym moje wiersze się podobają jak pani ich nazwie....

A to czy ja mogę tu pisać to nie pani zmartwienie - ktoś na to się zgodził - i co też pani go wyśmieje.

Jestem pewien że nic w tym moim pisaniu   złego wręcz przeciwnie....

Niech znajdzie sobie pani inną ofiarę np,w dziale  dla zaawansowanych -  gdzie dużo wierszy którym daleko do  poezji.

Nawet pani ostatni nie świeci  blaskiem.

Zresztą czas pokaże...

                                                                                                                                                   Mimo wszystko miłego pani życzę

 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

No, dobrze. To wprawdzie nie jest miejsce na takie rozmowy, nie chciałam dać się w nie wciągnąć, ale trudno, proszę bardzo.

 

Od wielu lat jestem na tym forum pod dwoma nickami. Jest tu wiele moich tekstów, których nawet nie śmiem nazwać wierszami, a które jednak uzyskały akceptację uczestników  i poparcie mojego bycia w dziale dla zaawansowanych o uznanych autorów. Ale to temat oboczny.

 

Zauważyłam niedawno Pana teksty. Próbowałam z Panem rozmawiać Proponowałam zmiany w nader nieudolnych kompozycjach. Mimo, że inni uczestnicy akceptowali je, Pan nie przyjmował uwag. Wklejał Pan kolejne pseudo-wierszyki w dużej ilości.

Jednocześnie był Pan specjalistą od podlizywania się innym autorom (co do dziś się nie zmieniło). Szukał Pan poklasku i ilości "wejść". Jest Pan miałki i mało wiarygodny jako komentator. A teraz proszę. Oto moje (i nie tylko moje) uwagi do pańskich tekstów:

- wyliczanki

- litanie (czasami bogobojne)

- bezokolicznikowe zakazy lub nakazy (choćby ostatni "nie rodzą...itd)

- rymy gramatyczne

- błędy gramatyczne

 

I, o dziwo!!! - nie zakochałam się w Panu, co troszkę Pan sugeruje! :-))))))))!

Nie jestem zazdrosna o Pana ani pańskie sukcesy poetyckie.

Pozdrawiam bez żadnych złych intencji. Elżbieta. (dawniej ElaAle)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

maria bard

 

Witam ponownie - dziękuje za odpowiedz- ale jeszcze raz zapytam kim  są ci ci którym to pisanie się podoba - czy taż

nieudacznikami  jak pani sugeruje- i mili się pani że się podlizuje i że chodzi mi o ilość  - 

Czy ludzi którzy wybrali PIS DO WŁADZY  też pani nazwie głupkami - myślę że nie.

Takie mamy prawo -  wolne myślenie - wiem że się pani nie spodoba to co napisałem

Chcę pani uświadomić  że nie wszystko o czym myślimy jest słuszne.

A pani tak uważa  -  i znowu zapytam co panią kieruje że tylko do mnie czuje pani minus.

Czego pani się boi innym powiedzieć swoją niby rację - przecież widać inne wiersze nie wysokich

lotów łącznie z pani  ostatnim    -  myślę że jest pani konfliktowym człowiekiem.

                                                                                                                                                                                    

 

 

 

Edytowane przez Waldemar_Talar_Talar (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  Nie wiem czy jest stosowne komentowanie komentarzy, ale przypadkowo przeczytałem i pozwól Waldemarze, ze się wypowiem na temat uwag M. Bard. Pisze od czterech lat i jeszcze nie odważyłem się nazwać moje teksty wierszami, a zamieszczam je tu po to by za kilka lat , mam nadzieję napisać wiersz . Robię to po to, żeby poprawić warsztat i czegoś się nauczyć . Wszystkie uwagi przyjmuje z pokorą, bo przecież nie jestem poetą. Ty natomiast zachowujesz się jak celebryta  .Bez urazy, ale takie odnoszę wrażenie. Niestety muszę przyznać rację M.Bard. Większość Twoich tekstów zakwalifikowałbym do tzw. złotych myśli Papy Smerfa - rozważania na tematy oczywiste, a poezji w tym nie widać. To że tłumy szaleją czytając Twoje teksty o niczym nie świadczy. Na koncertach Disco Polo są  znacznie większe tłumy niż na imprezach poświęconych Osieckiej czy Młynarskiemu.

Czy  utwory zespołu Weekend są lepsze od piosenek Ewy Demarczyk. Chyba nie , ale są bardziej popularne. Dlaczego? - sam odpowiedz.

A mieszanie do tego polityki nie jest na miejscu. Wygrywają nie najlepsi ale... . W Niemczech wybory kiedyś wygrał Adolf H. i to demokratyczne .

 

Trochę pokory Waldku

 

                                                                                                                                Pozdrawiam Andrzej

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Andrzej Wojnowski -  powiedz mi gdzie napisałem  że moje utwory są dobre i że lepsze  od innych - nigdy się nie chwaliłem ani

nie nazwałem się poetą - moja pamięć mnie nie myli jeszcze jest sprawna.

Jestem zwykłym człowiekiem piszę co czuje i robię to bo sprawia mi to przyjemność - jest to moją odskocznią od rzeczywistości

która jest jaka jest.

Wytłumacz mi proszę jesteś w temacie - DLACZEGO DO  INNYCH PANI MARIA SIĘ NIE ODNOSI  -  przecież też widzisz

jak niektórzy na tym portalu dla początkujących jak i wprawnych kuleją - nie powiesz mi że nie...żadnej  krytyki nigdy nie neguje 

wręcz przeciwnie  - NIE MOJA WINA ŻE INNI COŚ W TYM PISANIU WIDZĄ - twój  wywód nie ma pewnego pokrycia

a uwagi  dotyczące utworów mych nie wszystkie trafne - o czym sam wspomniałeś w komentarzu

Tak więc z tym celebrytą  nie wyszło ci -  daleko mi do niego.

                                                                                                                                  pozd.

Edytowane przez Waldemar_Talar_Talar (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Oj Waldemarze chyba się nie rozumiemy. Skąd ten konfrontacyjny ton. Zamiast przeanalizować problem przystępujesz od razu do ataku. W poezji nie ma demokracji i nie decyduje głos większości, większości często się myli.

A to ze Pani Maria różnie ocenia różne utwory - jej prawo. Pewnie się na tym zna.

 

 

                                                                                                                                pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Andrzeju doskonale cię rozumie - nie atakuje ja się bronie do czego również mam prawo.

A pani Maria zauważ dokładnie tylko - gdzie i kiedy ta pani komentuje w biegu raz na parę miesięcy - co widać dokładnie.

I tylko moje - dlaczego...wytłumacz mi to - ja tego nie umiem pojąć.

No ale nie ma co polemizować - zamykam tę sprawę.

I tak wyjdzie jak wyjdzie.

                                                                                                                                                          

 

Edytowane przez Waldemar_Talar_Talar (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Niestety bywa, że alko i dragi i wtedy nic innego się nie liczy. Pozdrawiam
    • Trochę inna wersja dawnego tekstu   Cześć. To tylko ja. Chyba jako całość lub nie. Jeżeli masz tyle cierpliwości co ostatnio, to czytaj. Jeżeli przeciwnie, to chociaż napisz, o czym nie przeczytałaś. No dobra. Tyle wstępu.   Trudność to dla mnie wielka, zwyczajność z mego pióra na papier bezpowrotnie spuszczać. Aczkolwiek – chociaż takową lubię – to bez udziwnień, ciężko mi zaiste lub po prostu taki wybór chcianą przypadłością stoi. Pisząc dziwnie o zwyczajności i prostocie kwadratowych kół, zawikłanie w umysłach sprawić mogę, a nawet bojkot, takich i owakich wypocin, lub nawet laniem wody zalać.   Gdybym koślawym grzebieniem, włosy w przypadkowym kierunku przeganiał, to skutek byłby podobny. No cóż. Żyję jakoś na tym pięknym świecie, co wokół roztacza połacie, pośród bliźnich, zwierząt, roślin różnorodnych, rzeczy ożywionych i martwych, dalekich horyzontów i niewyśpiewanych piosenek, a w tym co piszę teraz, nadmiar zaimków osobowych, co w takim rodzaju tekstu, jest uzasadnione.   Napisz proszę, co w twoim życiu uległo zamianie. Co zyskałaś, co straciłaś. Czy odnalazłaś szczęśliwą gwiazdę na nieboskłonie ziemskich ścieżek. Jeżeli nie, to masz w tej chwili szukać. Choćby z nosem przy padole, twojej upragnionej gwiazdy. Gdy ulegniesz poddaniu, to już zostaniesz na dnie wąwozu niemożliwości, opłakując swój los.   A jeśli źli ludzie ciebie podepczą, to nadstaw im jedną siedemdziesiątą siódmą część policzka. Bez przesady rzecz jasna. Czasami oddaj! Pamiętaj, taką samą miarą będziesz osądzona, jaką ty innych sądzisz. Ile szczęścia dajesz, na tyle zasługujesz. O cholera. Co za banały wyłuszczam.   Proszę cię. Pozostań przewrotną, ale nie strać równowagi. Pamiętam, że często błądziłaś wzrokiem po ogniu, a myślałaś o rześkim strumyku. To mnie w tobie fascynowało. Nieokiełzane myśli, wiecznie związane w supełki, które wielu próbowało rozplątać, bez widocznego skutku. Tylko ósme poty wylali i tyle z tego było.   Przesyłam tobie taki śmieszny przerywnik, dla odprężenia umysłu.   twoje zwłoki są w rozkładzie twoje ciało gnije już twoją trumnę sosenkową pokrył zacny cudny kurz   twoje czarne oczodoły białej czaszki perłą są a piszczele szaro złote jak diamenty ślicznie lśnią   No i co? Zaraz jest ci weselej, nieprawdaż? Przyznać musisz. Oczywiście wierszyk nie dotyczy ciebie. Kiedyś tak, jeżeli twój trup nie spłonie. Póki co, wolę cię zapamiętać obleczoną w ciało. Ładne i zgrabne zresztą. Ale dosyć tych słownych uciech. Musisz jednak przyznać, że ci lżej na sercoduszy.    Tak bardzo tobie współczuję, że masz jeszcze siły na czytanie tych moich ''mądrości''. Tym bardziej, że nie czytam wszystkich twoich, ale jestem przekonany, że ty czytasz moje sądząc po tym, co odpisujesz. Wiem, wredne to z mojej strony, do utraty tchu. Mam jednak pewność, że nie wyznajesz zasady: coś za coś. Ja też jej nie wyznaje. Wolę coś twojego przeczytać, jak prawdziwie chcę, niż czytać na siłę, gdy naprawdę: nie chcę.   To skądinąd byłoby dowodem braku szacunku i lekceważenia twojej osoby. Mam trochę pokręconą psychikę w wielu sprawach. Do niektórych podchodzę: inaczej. A zatem pamiętaj: nie wszystkie moje listy musisz czytać. Na pewno nie popadnę w otchłań obrażań. Chyba, że obrażeń, jak dajmy na to w coś walnę lub ktoś lub coś, mnie.   Aczkolwiek bywa, iż żałość odczuwam wielką, do suchej nitki białej kości. Proszę, poniechaj zachwytów nad tym co piszę, bo jeszcze przez ciebie na liściach bobkowych osiądę speszony, a to spłodzić może, psychiczny uszczerbek na zdrowiu... a to z kolei na braku moich listów. Czy naprawdę jesteś przygotowana na tak dotkliwą stratę?    Dzisiaj znowu byłem latawcem, który pragnął wzlecieć i kolejny raz, spalił lot na panewce. Ciągle ogon wlecze po ziemi. Znowu lecę nie do góry, ale w bezdenny dół, w długą ciemną przestrzeń. Głębiej i głębiej, dalej i dalej. Światło mam głęboko w tyle, ale jeszcze trochę kwantów na plecach siedzi. Nieustannie widzę przed sobą własny cień. Ścigam go, bo nie mam innego wyjścia. Wyjście zostawiłem daleko nade mną.   Kiedy wreszcie będzie koniec. Raz na zawsze. Na zawsze z wyjściem i na zawsze z wejściem. Co będzie po drugiej stronie, skoro potrafię tylko spadać. Kiedyś, gdy mogłem oprzeć jaźń o jasne ściany, to były mi obojętne. Teraz przeciwnie, lecz mijam je za szybko. Są tylko smugami. Bo wiesz jak jest. Światło bez cienia sobie znakomicie poradzi, lecz cień bez światła istnieć nie może.    Nie czytaj tej mojej głupawej pisaniny, jeżeli nie chcesz. Zrób kulkę i wrzuć do ognia. Niech spłonie. Nawet już nie wiem, jak smakuje gniew.    Stoję oparty o ścianę. Widzę lecącą w moim kierunku strzałę z zatrutym ostrzem. Nie mogę ruszyć ciała, znowu przyklejony do otynkowanych, ułożonych w mur cegieł. Są częścią mnie. Ciężarem, którego tak naprawdę nie dźwigam, a jednak odczuwam, jako zafajdany kleisty los. Ciekawe czyja to wina? Raczej nie muszę daleko szukać, by znaleźć winowajcę. Jest zawsze całkiem blisko.    Nagle zdaję sobie sprawę, że nie zabije mnie żadna strzała, tylko kupa duszącej gruzy. Tańcząca kamienna anakonda, pragnąca udusić i wycisnąć: całe posklejane rozdwojone wnętrze, żebym mógł je na spokojnie obejrzeć, przemyśleć i uwolnić trybiki z piasku. Wystawiam ręce na boki. Nic z tego. Odepchnięcie niemożliwe. Czerwone cegły pod skórą tynku, pulsują niczym krew w tętnicy.    Nagle przypominam sobie. To z własnej woli posmarowałem klejem pokręcone ego i oparłem o niby szczęśliwą ścianę. Jakiż wtedy byłem pewny swoich możliwości. A jaki głupi i naiwny. Myślałem, że oderwę jaźń w każdej chwili. Gówno prawda. Sorry.    Nogi nadal zwisają poza parapet mnie. Zasłaniam stopami uliczny ruch i mrówczanych ludzików. Wyciągam ręce przed siebie. Zasłaniam chodnik. Rozkoszny wietrzyk szeleści we wspomnieniach, przerzucając kartki niewidocznej księgi. Niektóre wyrwane bezpowrotnie. Pozostał tylko wzdłużny, postrzępiony ślad.   Nagle zasłaniam wszystko przezroczystością. Tylko spod prawego rogu zwisającego buta, wychodzi dziwna, tycia postać. Widzę ją wyraźnie, pomimo dużej odległości. Pokazuje mi środkowy palec. To matka głupich. Zaraz na nią skoczę i jej tego palucha złamię. Odzyskam wiarę we własne siły i lepszy los.    Pomału kończę na dzisiaj... z tą pseudofilozofią. Na drugi raz napiszę bajkę, co na jedno, chyba wyjdzie. Na przykład o człowieku, który po swojej śmierci, musi całą wieczność leżeć w trumnie na własnych rozkładanych zwłokach, jako pokutę za grzechy, które popełnił. Cały czas będzie tam jasno, a zmysł zapachu nie zostanie wyłączony. Oczu nie będzie mógł zamknąć, leżąc twarz w prawie twarz i żadnego spania. On sam nie ulegnie rozkładowi z uwagi na ciasnotę.   No nie! Nawijam banialuki w sumie lub innej rybie. To jeno metafora. Dla rozluźnienia powagi. Pomyśl o kwiatkach na łące. O modrakach i stokrotkach, makach i pasikonikach. Jak ładnie pachną, dopóki nie zwiędną i zdechną. O białych uroczych barankach, płynących po błękitnym oceanie do złotego portu o barwie słońca, otulonego szatą horyzontu, w kolorze pomarańczy z nadszarpniętą skórką. Co chwila jest oświetlona, obsraną przez muchy, lecz mimo wszystko działającą, żarówką morskiej latarni.     Wiesz co, tak sobie pomyślałem, że jest sprawą niemożliwą, by nie wypełnić czasu całkowicie. Nasze poczynania przyjmują kształt czasu, w którym są. Z tym tylko, że istnieją różne rodzaje: cieczy i naczyń. Największa klęska jest wtedy, gdy takie naczynie rozbić na wiele kawałków i nie móc go z powrotem posklejać, bez względu na to, ile czasu zostało. A jeszcze gorzej, gdy są to naczynia połączone i tylko jedno ulegnie destrukcji, a drugie zostanie całe, lecz i tak rozbite.    Jeżeli przeczytałaś te moje bajanie, to gratuluję cierpliwości. Napisz proszę. Może przeczytamy, a może nie.    Na koniec zwyczajowy przerywnik.    Miłość    zostańmy w naszym świecie lecz zabierzmy butle tlenową z powietrzem może być różnie gdyż ty ze mną a ja z tobą
    • (Amy Winehouse)   więc albo światło albo mrok   reszta to mgnienia  zauroczenia odurzenia    od niechcenia 
    • @befana_di_campi ↔Dzięki:~))↔Pozdrawiam:)
    • @Waldemar_Talar_Talar ↔Dzięki:)↔ Chociaż ja jestem rzadko zadowolony na 99% z tego co napisałem. Raczej nigdy! Chyba każdy tekst?→jest "żywy"→bo można go napisać na nieskończenie wiele sposobów:)↔Pozdrawiam:)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...