Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

O JEDNYM ( ciąg dalszy)


Rekomendowane odpowiedzi

Ten, co błotem w pyski ciskał – milczeć musi,

obrzuceni ochłonęli już z wściekłości,

spokój nastał – prawie jak na Białorusi,

rączka w rączkę – każdy gniazdko sobie mości.

 

Dziś ja tobie, jutro ty mnie będziesz kadzić,

pięknie, ładnie, te klimaty, ach te strofy,

dzień kolejny literackiej mija braci,

nowy wierszyk, nowy post i zachwyt nowy.

 

A ja chciałbym kroplę dziegciu do tej szklanki

miodu wlać, by ciut goryczy każdy  zaznał,

lecz nie bójcie się koledzy ,koleżanki,

nie zamierzam zastępować tutaj błazna.

 

Co by nie rzec, nie napisać – idzie nuda,

satysfakcja coraz bardziej się oddala,

więc zawołam, może coś się zrobić uda:

Błaźnie wróć, bo nie ma kogo op...ać !

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

JADer, już w swoim nicku masz "kropelkę goryczy", co dobrze rokuje. Myślę, że nuda, to niemówienie fajnych rzeczy, oczywiście uczciwie, a nie na pokaz. Nuda, to fatalne zagrzebanie się w grajdołku. Oj, tak, tego trzeba unikać i dbać o różnorodność. Trudne to jest. Twój wiersz nieco mnie zasmucił a nawet przeraził. Nie chcę:" rączka w rączkę – każdy gniazdko sobie mości.

 

Dziś ja tobie, jutro ty mnie będziesz kadzić,

pięknie, ładnie, te klimaty, ach te strofy,

dzień kolejny literackiej mija braci,

nowy wierszyk, nowy post i zachwyt nowy.", bo to koniec rozwoju będzie. Pozdr.

 

Edytowane przez Justyna Adamczewska
oo (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Cierpliwie znosi utrapienie zadków, które przeróżnych zapachów  oddechy wydają. Cztery badyle, powiedzmy nogi i staniem się nie męczy   całymi dniami. Po prostu stoi i czeka, zwykle na człowieka. Miękka poduszka pośladki tuli, bocznymi poręczami ciężary wspiera, a z tyłu dając plecom oparcie. Uff! Tylko czasami westchnie!
    • @Lidia Maria Concertina Nigdy, jako ludzie z pokolenia na pokolenie jesteśmy słabsi. Prokreacja będzie bez rezultatów, uchroni nas jedynie.. czary mary w laboratorium.   Lubię Twój styl pisania, jest w nim moc, potencjał. No i pozdrawiam :-)
    • Mój bardzo niedobry znajomy wierzy w konsumpcjonizm: życie prowadzi w wózku sklepowym I smętnie je rozgryzając, duma - czy coś jest "po coś" czy "po nic" A starzejemy się skutkiem - ciągłej powtarzalności, zbyt rzadkich: ''najlepszego'' Najlepsze - owszem, się zdarza: 30 lutego. Niepomni celebracji cudownych codzienności  i wszystkich momentów ''na amen'' Najbardziej nas pochłania przyszłość krocząca - w nieznane   Niezdarne, chybione: "Kocham'' I płacze w toalecie I quizy o owadach I wielki tytuł w gazecie A co, jeśli się okaże, że świat rozsadzą do donic? Że tu za ciepło, tam zimno, że prokreacji już koniec ... ? Jesteśmy już rozdzieleni - jeszcze przed zjednoczeniem Budzimy się kołysanką - motywacji i winy I co nas nie zabije, to nas na pewno wzmocni Jest tylko jedno pytanie: kiedy będziemy wszechmocni ... ?   
    • @M_arianne Dziękuję za komentarz. Wezwany to tablicy odpowiadam chętnie.   Ciągle ochoczy emeryt z Byczy, już zaliczonych lasek nie liczy. Tłumaczy świeżemu dziewczęciu: "No ledwie ja do dziesięciu zliczam, bo umysł raczej mam byczy"
    • Podeszłe lata otrzymujemy po to, byśmy tak się zapamiętali w wirze otępienia aby o wszystkim zapomnieć, aby ... nie umrzeć  Z żalu.  Uwielbiam stąpać po bezgwiezdnych alejach.  Baleriny marzeń i grunt udeptany przez tych, którzy twardo stąpając po ziemi  potykają się o księżyce.  Nadal młodzi nawet, jeśli koleiny zmarszczek wyznaczają kierunek.    Bez-nadziei   Jednym haustem wypijam lodowate limoncello i wszystkie pozostałe halucynacje.  Fantazja opornie się starzeje.  Muszę wyjechać, muszę zmienić planetarium.  Myślom doczepiam srebrny warkocz.    Komety.  Obracam je w dłoniach: oto przyszła starość i czule zaprasza do siebie.  Nie mam wyjścia: posłusznie pakuję cały swój życiorys Do kopertówki. Najwyżej odeśle mnie z powrotem.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...