stłuczona gęba

[Jacek_Suchowicz]

Wyrastają, nie wiemy kiedy

by nas wynieść wysoko w przestworza.

Obracają problemy w niebyt.

Czyżby ścieżki Najwyższy prostował?

 

Z góry łatwiej ogarnąć całość,

w perspektywie się wdzięczy mamona

a wszystkiego, jak zawsze - mało.

Własną chytrość, kto dzisiaj pokona?

 

Więc etykę schowała kieszeń,

a na krzywdzie najłatwiej zarabiać

Ale co to? W dół szybko lecisz.

Ktoś je ukradł? Czy może je zabrał?

 

Kiedy zechcą – w mig się pojawią,

dopilnują byś cudów dokonał.

Lecz potrafią zaniknąć nagle

wtedy spadasz i gęba stłuczona.

 

 

 

Edytowane 14 Maja 2017 przez Jacek_Suchowicz (wyświetl historię edycji)

[Waldemar_Talar_Talar]

Witaj Jacku - u mnie jak zwykle problem  z wierszem - są zbyt schowane zakopane.

Nie zawsze widzialne - a może to ja marudzę może  inni lepiej widzą.

Przed zmianami wiersze były bardzie. widziane.

No ale liczy się finał.

Wiersz zauważyłem - tak to jest z tymi skrzydłami - raz je mamy a raz  nie.

Najgorsze jest gdy ktoś nam je w locie podetnie - pewne że gęba stłuczona .

                                                                                                                                 pozd.

Edytowane 14 Maja 2017 przez Waldemar_Talar_Talar (wyświetl historię edycji)

[Jacek_Suchowicz]

nie tylko Ty. Ja też mam problemy z edycją

wiersz się rozjeżdża - zwiększają się odległości pomiędzy wersami

Muszę kilka razy edytować

Bywa tak, że realizujemy jakieś zadanie i nas niesie, ale jeśli zmienimy coś wszystko się wali.

 

Pozdrawiam