Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

                                      zostawiłeś we mnie... buty dziurawe tęsknotą 

                                      rzucone gdzieś w kąt mojej codzienności

                                      tupały łoskotem pośród moich przyzwyczajeń

                                      dnia każdego aż do siwych włosów z zaskoczenia

                                      każdy krok do ciebie to ukryte ślady zagubienia

                                      by odnaleźć się w następnej bruździe na policzku.

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To są zamierzone rymy, czy przypadkowe?

Dla mnie to odwołanie do codzienności trochę spłyca przekaz,

"unudza' czytelnika ;) Ale to tylko moje wrażenie, nie musisz się tym przejmować ;)

Treść ciekawa, podoba mi się, robi wrażenie ;)

Pozdrawiam ;)

Edytowane przez Deonix_ (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

 :) Szczerze mówiąc rymy są przypadkowe . Bardziej kierowałam się jakąś ,,ogólną melodią wiersza,,

   Dzięki za komentarz , jak widać zawsze coś się wyłoni . 

   Pozdrawiam :)

Opublikowano

Podoba mi się myśl zawarta w tym wierszu.

Może jedynie nie pasują mi "buty dziurawe tęsknotą" - trochę jakbyś koniecznie chciała zaznaczyć że o tęsknotę tu chodzi.

Tęsknota wyziera z wierszyka i bez tego podkreślenia.

 

zostawiłeś we mnie...

buty dziurawe rzucone gdzieś w kąt mojej codzienności

tupały łoskotem pośród moich przyzwyczajeń

dnia każdego aż do siwych włosów z zaskoczenia

każdy krok do ciebie to ukryte ślady zagubienia

by odnaleźć się w następnej bruździe na policzku.

 

I bardziej niż  "pamiątka?" pasowałby mi tytuł  - Pamięć.

Bo tak na prawdę dziurawe buty to tylko pretekst to wspominania, dla tęsknoty.

 

Pozdrawiam cieplutko:)

Bożena TP

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • A jednak żeby żyć pełnią życia, potrzeba odwagi, zarówno w stosunku do przeszłości (rachunek sumienia) jak i przyszłości (właśnie należy się wychylać, a nie pozostawać w krzakach). Inaczej, zamiast być w jakimś miejscu drogi (dokądkolwiek) pozostawalibyśmy w martwym  punkcie.
    • @Jacek_Suchowicz Nie mam pewności, ale może w szukaniu Boga i w błądzeniu, gdy chce się odkryć prawdę, jest więcej wiary i tworzy się głębsza relacja niż w nawykowej rytualizacji. W końcu podmiot liryczny chce czegoś żywego i autentycznego.   Dotkliwa jest za to jego samotność, bo chrześcijańska koncepcja miłości bliźniego wpisuje się w niepodważalne stwierdzenie, że człowiek jest istotą społeczną. Gdzie dwóch lub trzech spotyka się w imię moje, tam jestem pośród nich , powiedział Chrystus, czyli nie istnieje kościół bez wspólnoty. Na marginesie - dotyczy to każdej religii, jako zjawiska grupowego. Za to wiara jest jednostkowa - czy z tej perspektywy idea prywatnego kościoła nie jest całkowitym nonsensem?  
    • Dziś urodzaj na modlitwy. Zazwyczaj unikam oceniania tekstów typowo religijnych pod kątem czysto poetyckim, tak jak nie dyskutuje się o walorach artystycznych modlitw, pieśni, litanii, choć niektóre bywają wybitne także pod względem środków wyrazu. Ale modlitwa ma charakter performatywny, dzieje się w niej coś ważnego między wypowiadającym  ją a adresatem Nie mamy tu  już reprezentacji w postaci podmiotu lirycznego  lecz wkraczamy w obszar, gdzie słowo nie tylko modeluje rzeczywistość, ale jest jej integralną częścią. Doceniam odwagę i szczerość tego wiersza, ale całkowicie w oderwaniu od kryteriów ars poetica, które tutaj są zupełnie nieadekwatne.  
    • Staram się nie komentować modlitw, bo w ogóle nie oceniam ich w kategoriach estetyczno-artystycznych. Ciężko odnosić się do czyjejś nagości w utworze, a nie podejmę się przez dyskrecję wyrokować czy mam do czynienia z prawdziwą intymnością, czy z kreacją poetycką. Sugeruję jedynie pisownię Zbawiciel wielką literą, bo jeśli wiersz rzeczywiście jest osobistym dialogiem osoby wierzącej z Bogiem, to wielka litera staje się oczywista jako świadectwo czci, uwielbienia, wdzięczności.
    • @Alicja_Wysocka Napisałem taką szybką odp. ad hoc. Zrobiło mi się szkoda tego licha.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...