ucieczka

[karolina pekala]

ucieknijmy stąd
zostawmy szal nad brzegiem morza
nie myśląc o jutrze
spójrzmy prawdzie w oczy
rozdzielmy nasze pojrzenia na dwa podróżujące okręty
i bez ustanku szukajmy siebie nawzajem
otulmy się własnymi marzeniami
aby było jak najcieplej
bez zimna i osłody
spójrzmy w pszyszłość wplecioną w rytm tykającego zegara
odmierzającego czas przyszłym pokoleniom i zarówno nam samym
wplecmy się w nasze dusze spragnione osłony przed kimś
stojącym w zaciszu własnej wyobrażni
stańmy nad brzegiem morza
i stąpmy złocistym piaskiem
splatającym nasze ciała
i tak bez ustanku nim nastąpi koniec

[Antoni Leszczyc]

Nie jestem ekspertem jeśli chodzi o wiersze białe - jeden potrafię tylko wyartykuować zarzut. Mnóstwo jest w tym wierszu czasowników, o wiele za dużo. To paradoksalnie sprawia chyba, że wiersz się robi statyczny. Podróżuje peel po tym wierszu - ale bez czytelnika. A skoro nie wchodzi on w wiersz, to się wiersz staje mu nijakim. I mi włąśnie taki się wydaje: nudnawy dość mocno i przegadany. Może ogranicznie liczby wyrazów poprawiłoby efekt?

Pozdrawiam, Antek