Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

byłam spóźniona
więc lato przeciągnęło się o miesiąc
bym miała początek w słońcu

chwilę później bardziej eteryczna
odnalazłam się w sztuce jesieni
ostrożnie stąpając po malowidłach
jarzębiny liści kasztanów

poczułam że barwy ziemi są ciepłe
było czarownie jak nigdy


mocniej padało tylko raz
szybko dowiedziałam się dlaczego
zdążyłam podziękować
jesień dojrzała

deszcz dudni o ziemię
bezlitośnie przygotowuje nowy grunt
hartuje przed zimą

we mnie ulewa
we mnie wichura

pomóż mi boże przetrwać mrozy
i wybudować niezniszczalny dom
dla ludzi o dobrych oczach

Opublikowano

Początkowo wydawało mi się że "przegadasz"
tekst
Ale nie
Tak mało kto pisze o przyrodzie
mijających porach roku
I umie je nazywać opisać

Wprowadzenie może mniej spójne
Rozwinięcie i zakończenie
bardzo dobre

I to
"we mnie ulewa
we mnie wichura

pomóż mi boże przetrwać mrozy
i wybudować niezniszczalny dom
dla ludzi o dobrych oczach"

Bardzo dobre
Odniesienie do Boga - tu zdanie
raczej takie że stwórcę pisać
się powinno z dużej litery
Cały tekst jednak piszesz
konsekwentnie z małych liter
- i dobrze, bo odbiór
przez to niczym nie zakłócony

Masz wrażliwość skoro tak piszesz
o jesieniach i kolorach

Pisz więc

T/



Opublikowano

@Anna_M.

Czytam Twoje teksty. Są inne, niezwyczajne, o starannej edycji.
Ten podoba mi się szczególnie.
Nie jestem pewna, czy to tylko wiersz o jesieni...
To wiersz o budowaniu siebie, o szukaniu treści istnienia. Super.
Pozdrawiam. Elka.

  • 2 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • przyglądam się duszy  widzi że zbyt często  zaglądam do piekła    myślę sobie  gdyby JEJ nie było  Boga…   moje drugie JA  czy to…ONA    zawsze czujne ostrzega  zadaje pytania  które…sprawiają kłopot   gdy zbyt daleko od Boga  zasypia a nawet zanika  a ja  ja się gubię w złudzeniach    Jezu  muszę bardziej Tobie ufać będzie mniej zachodów słońca    8.2025 andrew  Piątek, dzień wspomnienia  męki I śmierci Jezusa   
    • @Bartłomiej Borutaprzyjemnie  się go czyta
    • Tak dawno nie myślałaś - życie dalej leciało. Tak dawno nie słyszałaś, tak wiele się zmieniało. Zmieniłaś nastawienie, postanowiłaś zapomnieć. Nie ma w twym życiu Boga, coś przewróciło się w głowie. *** *** *** *** Wpadłaś w różne nałogi, stale nowe doznania. Sprzedałaś duszę diabłu ; za trochę ćpania. Podpisałaś cyrograf: - tak urodzę twe dziecko. Anion się pojawił; sprowadziłś na świat piekło.
    • Znowu tu jestem,   choć strumień płynie wartko.   Stoję nieruchomo,   pozwalam mu odrywać kawałki siebie:   niepotrzebne tkanki,   okruchy pomyłek,   słowa, które straciły ciężar,   zrogowaciałe płaty tęsknoty.   Tęsknota już nie boli.   Rozlała się i zastygła   w marmurową mozaikę,   odbija głuche echo kroków.   Pamiętam martwą choinkę z dzieciństwa —   jej igły ułożyły się na podłodze   w prostą wróżbę przemijania.   Tańcząca wróżka Miriam   nie potrafiła jej złamać. Mówiła o wielkim bałwanie,   któremu w żalu oddałem   moje małe serce.   Chyba wtedy zamarzłem   na zawsze —   w niezgodzie   na fałszywe słońca.   W szafie powiesiłem kożuch.   Wiem, że tam, gdzie pójdę, będzie zimno.   Odwrócę się plecami   do zielonej łąki.   Zostanę   w lodowym spokoju   i ciszy.   Jest jeszcze Ona.   Mówi do mnie.   Oddycha miarowo w mój niepokój.   Jej dłonie rozchylają moje pięści   na bukiety wysuszonych kwiatów. Dziś mam czterdzieści siedem lat.   Słońce znowu jest w Pannie
    • @JWF Można najeść się strachu, można literki zjadać...
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...