-
Ostatnio w Warsztacie
-
Waldemar_Talar_Talar 17 112
kiedy zwolnić przykucnąć
przyjrzeć się dokładniej
temu co nas otacza
nie gonić od rana po wieczór
dać nacieszyć się zmysłom
odpocząć odsapnąć
nie dajmy się zwariować życiu
przecież mamy tylko jedno
jedno jedyne nam dane
żyjmy pełnią księżyca
zaćmieniem słońca
kochajmy nie tylko siebie
kochajmy też innych
a będziemy szczęśliwsi
gdy dojdziemy do końca
0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 65 odpowiedzi
- 1 016 wyświetleń
-
- 31 odpowiedzi
- 795 wyświetleń
-
- 26 odpowiedzi
- 400 wyświetleń
-
- 25 odpowiedzi
- 444 wyświetleń
-
- 25 odpowiedzi
- 453 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
-
Przez Berenika97 · Opublikowano
@Migrena On: róża w zębach, poważna mina, ona: płatek wirujący w czerwieni. Krok, zwrot – kolec go w język ukłuł, syknął, ona parsknęła, orkiestra milczy. "To ja jestem różą!" – rzuciła przez ramię, zakręciła się w sukni jak wiatr na łące. On splunął, uśmiechnął się wreszcie szeroko: "No dobrze – ty róża, ja... tylko bukiet!" I ruszyli znowu – dwie róże w objęciu :))) -
Przez Berenika97 · Opublikowano
@andrew Twój wiersz jest delikatny i pełen cierpliwego oczekiwania. Pięknie. lustro odpowiada cierpliwie — widzi więcej niż chcemy myśli jeszcze mokre od tej rosy nie muszą kwitnąć od razu witraż się układa nawet z odłamków każdy blask coś odsłania zgubione czasem samo wraca kiedy przestaniemy szukać a samotna brzoza wcale nie samotna — ma pole, niebo i ciszę, która wystarczy czasem to co mamy jest właśnie tym czego szukamy -
Przez Berenika97 · Opublikowano
@huzarc Ten wiersz ma w sobie prawdę o absurdzie wojny, o tym jak wielkie decyzje podejmują "najmądrzejsi" gdzieś "tam, daleko", a "my - tu, blisko" giniemy za rów melioracyjny. Za coś, co brzmi tak przyziemnie, tak mało, tak nieważnie w porównaniu z życiem. Uderza mnie ta czasowość: "od roku, od zawsze, od kwadransa" - jakby czas w wojnie przestał mieć znaczenie, bo każda chwilka trwania jest wiecznością, a wieczność może się skończyć za moment. "Nasz ból to rozumie" - to jest straszne w swojej prostocie. Ból jako jedyna pewność, jedyna rzecz, która rozumie, że coś musi trwać. I te mogiły pełne przyjaciół bez imion - to jest obraz, który zostaje. Tak umiera się na wojnie: anonimowo, masowo, bez czasu nawet na poznanie się. Najbardziej przejmujące jest to pytanie: "po co tu było trwać, skoro rów nasz oddany i groby też". To pytanie, na które nie ma odpowiedzi. I to "odchodzimy nieustannie - za siebie, co najmniej do czyśćca" - jakby nawet śmierć nie była odkupieniem, tylko następnym etapem tego samego trwania. To wiersz o wojnie, ale nie patetyczny. Napisany z perspektywy kogoś, kto wie, że to wszystko jest bez sensu, ale i tak musi trwać. -
-
-
Najczęściej komentowane
-
.thumb.jpeg.b5ae7bcef73c3501c1166879fc389fb7.jpeg)
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się