Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

pustka
i tylko twoich oddechów pełne chwile
i rąk spoconych uczuciem tak młodym
oczy patrzące głęboko
i usta zamknięte w niewoli
i tylko wspomnień namiętnych poświata
przewija się w świadomości
i stóp rosą zmoczonych
cień na poświacie kroczy
nie pozbawiony złudzeń jeszcze
obraz jego znowu wraca
a potem znika jakby trafiony
złowieszczych realiów mrokiem

Opublikowano

Wiele chcesz tych emocji opisać. Jednak coś w tym wierszu jest nie tak. Odczuwam go jak kłamstwo. Coś, wydaje mi się, że na siłę chcesz aby było dobrze - ale tak nie jest.

Poza tym staraj się miarkować z tą delikatnocią - bo nieco przesadziłaś ;)

Pozdrawiam serdecznie

Opublikowano

Jestem pod wrażeniem Twojego wiersza, Duszyczko. Nie zgadzam się, że jest w nim zbyt wiele delikatności, bo stanowi ona wyraz ukrytego leku, respektu. Moc emocji tu zawartych, miraży, wspomnień jest kontrastem dla ich późniejszego braku, co jest tu motywem przewodnim. Wydaje mi się jednak, że końcowe dwa wersy niezgrabnie odpadają od całości, gdyż są zbyt szybkim, dobrowolnym pogrzebaniem owych uczuc. Były one zaś na tyle znaczące i głębokie, że potęgowały pustkę, tu natomiast są bez sprzeciwu, walki "oddawane" realiom.
Takie jest moje zdanie
Pozdrawiam
J.

Opublikowano

No i autor się odezwał:) No cóż widzę, że komentarze podzielone i chyba słusznie, bo tak już świat jest zbudowany. Hmmm no cóż - wiersz ten na pewno nie jest pozbawiony emocji, sama go napisałam, a coś mnie do tego zmotywowało, więc chyba jednak coś ważnago w moim życiu się wydarzyło. Aczkolwiek nie znaczy to, że jest on doskonały, bo taki nie jest i mam tego świadomość. Jestem też zdania, że czytelnik-odbiorca nigdy nie jest w stanie dokonać absolutnej analizy czyjejś twórczośći ,a zarazem czyichś uczuć, bo chyba musiałby wejść w świadomość twórcy, a tak się nie da... Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Annna2 to jest piękne Aniu pisanie !!! Wzruszające. Dobre.
    • Tajsko am Boże - Modry Ponie, dzie słónko tako samo śwyci, am nie ziam, nie poziam, Bachy tam só i some śmiych. Tajskno Modry Ponie. Tam dangi furajó dali i eszcze abo dzie? A Bociony kapelków nie łoślipsió, a żniwa to psiankno śpisiywanie. dzie Annioł modli sia noczajści i wpierw. Zietrz łuraduje ten zimny deszcz.             Tęsknię Boże, mój Niebieski Panie, czy tam słońce wciąż tak samo świeci, a niwa bezkresna to ciągłe pytanie? Trud żniw są jak motyli drganie, czy są tam śmiejące się dzieci? Tęskno mi za tym Niebieski Panie. Czy bocian świątkom nie zmieni zdanie, świat chmura ponura znów oszpeci, a niwa bezkresna - zadanie na pytanie. Gdzie Anioł Pański jak ranne pianie, tych modlitw przecież nie zaślepi Tęsknię Boże, Ty Niebieski Panie. Wiem, wiem- marne to moje pisanie nic to, że miłość nieprzerwanie świeci, jest niwą bezkresną- jak ciągłe pytanie. Pamięci obłoków ich jeszcze trwanie, z igieł sosnowych wzór tu nie szpeci. Tęsknię za nimi Niebieski Panie, a niwa bezkresna to zawsze pytanie.
    • @MIROSŁAW C.  tak to prawda. I cytat też bardzo dobry. Świat jest wywrócony do góry nogami dzięki
    • Zaprosił mułłę słynnego w Tule hodowca mułów na świeże mule. Uczony nosem swym czułem ocenił: "Mule czuć mułem, a dennych potraw nie jem w ogóle".
    • Kładę się bezwładnie jak kłoda, droga z żelaza, czarna owca pod powierzchnią bałagan, para, hałas. Stukot setek średnic, mimikra zjełczałego stada, przedział, raz dwa trzy: nastał dusz karnawał. Chcą mi wszczepić swój atawizm przez kikuty, me naczynia, czuję dotyk, twoja ksobność, krew rozpływa się i pęka, pajęczyna przez ptasznika uwikłana- dogorywam. Stężenie powoli się zmniejsza, oddala się materia. Rozpościeram gładko gałki, błogosławię pionowatość, trzcina ze mnie to przez absynt, noc nakropkowana złotem, ich papilarne, brudne kreski, zgryz spirytualnie wbity na kość, oddalają mnie od prawdy, gryzą jakby były psem! A jestem sam tu przecież. Precz ode mnie sękate, krzywe fantazmaty! Jak cygańskie dziecko ze zgrzytem, byłem zżyty przed kwadransem, teraz infantylny balans chodem na szynowej równoważni latem.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...