bukszpan

[Jan_Wodnik]

nadzieja żyje lat siedemset pniem chudym
i drobnym liściem mimo złych pogód
nad śmierć mimo przekleństw i szyderstw

rośnie powoli tak samo jak drzewiej
w ciszy zieleni w cieniu przemian
gałęzią liściem coraz to śmielsza
niezmiennie naprzód lato po lecie

rudzik przyfrunął zaćwierkał wróbel
nad wieżą dzwonnicy słońce prześwieca
nadzieja trudna ziemska cierpliwa
jak żywa rzeźba przez skwar i zamiecie

który to rok przycinam gałązki
ty kosz świąteczny nim zdobisz
będziemy obchodzić wniebowstąpienie
a On się podzieli jajkiem i słowem
ponad skrzekiem epoki

[WiJa]

to rozumiem, a/bo nie ma chyba nic piękniejszego niż rozumieć sercem

[Jan_Wodnik]

Witaj Wija! Podrawiam i dziękuję za komentarz, jak zawsze "z głębi". Serdecznie(!) dziękuję.