Filotea

[Maciej_Bacztub]

Kiedy mówisz do mnie, moje serce drży.
Miotam się, kiedy dmuchasz w moją twarz
Pocałunkiem pełnym woni świętych.
Włócznia przebiła moje serce,
Które narodziło się na nowo.
Nasze myśli tworzą poemat namaszczenia,
Który echem rzeźbi zjednoczenie.
Powstań z popiołu niewolniku, otrzymałeś wolność.

Energetyczna kąpiel...
Obok nas faluje słońce.
Oddychamy jego światłem.
Chodź... Razem wskoczymy w jego strumień.
Pomodlimy się o szczęście – balsam dusz.
Kochasz? – kocham!
Czujesz? – czuję!
Płoniesz? – płonę!
Płaczesz? – płaczę!

Rzeka płynie jak dawniej.
Nie da się cofnąć jej biegu.
Zapaliłem wodny lampion.
Mój symbol wiary,
Który płynie z prądem ku Filotei.
Ukradkiem uniosłem wzrok,
Szukając w przestworzach doliny Boga.
Czując Go...
Wiem, że moje serce, to nie kamień!

[Tdk crew]

bardzo ciekawy!!ciekawy temat i dobre go przedstawienie


Prosimy o konstruktywne komentarze i uzasadnianie wyrażanych opinii.

moderator

[Maciej_Bacztub]

Komentarz został usunięty ze względu na złamanie regulaminu lub zasad serwisu. Prosimy o komentowanie wierszy.