Świtanie

[szarak_42]

Stare drzewa niepewnie szukają zieleni,
skostniała bryła walczy z brzemienną wilgocią,
pierwsze promienie wschodzą nad zziębniętą nocą,
spychając szron do mroku, gdzie jeszcze się mieni.

A wśród koszmarów sennych i zmrożonych cieni,
otulone zgęstniałą, nieprzejrzystą rosą
małe, żółte zawilce swoje szable wznoszą,
żeby cichym zwycięstwem chłód w wiosnę przemienić.

Tu pragnę się rozbudzić, znów zasnąć na jawie,
zatonąć w niespełnionych różach i godzinach,
echem twojego głosu jak kwiatem się bawić,

nieśmiałego pierwiosnka naiwność utrzymać,
z ziemią się rozkołysać, wyszumieć na trawie.
Potem zniknąć w jesieniach i kolejnych zimach.

[henryk_bukowski]

..potykające się lanie wody,dla wymarłych dziewic..:)

[szarak_42]

A gdzie te wymarłe dziewice? Zapewne w Romantyźmie, bo to klasyczny sonet.
Serdeczne dzięki za komentarze.