Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Patrzę w szybę
A w niej widzę Słońce.
To które jest za mną
Jest teraz przede mną.
Świat wydaje się być otwartym dla mnie
Jakbym mogła wreszcie poznać przyszłość.
Jestem w środku, pomiędzy marzeniami,
Mogę je dotknąć swymi palcami.
Spod błękitnych obłoków
Z lekką nutą szarości
i pomarańczy zachodzącego Słońca,
Wynurza się i ponownie zanurza w toni
Lekko rozmyta, zamglona, rozżarzona tarcza.
Wyciągam rękę do tej przede mną,
Wydaje się być bliżej, już prawie chwytam,
Już prawie wszystko wiem...
Cytrynowe koło wnet znika sprzed moich oczu...
Było tylko złudzeniem spełnienia marzeń.
Lustrzanym odbiciem mych pragnień.
Teraz prysł czar...
Już nie jestem ani pomiędzy
ani w środku tajemnic,
Lecz zwrócona tyłem do nich.

Opublikowano

Nie ukrywam, że mam mały problem z udzieleniem odpowiedzi, głównie dlatego że ten wiersz pisałam już dawno. Poza tym zawsze kiedy piszę, znajduję się jakby w zupełnie innym świecie, mam natłok myśli które chcę przelać na papier w stanie bardziej uporządkowanym... Wiem jedynie co zapoczątkowało ten natłok a były to różne marzenia i wyobrażenia przyszłości z jednej strony całkiem realne do spełnienia a z drugiej niemożliwe. Chciałam się w jakiś sposób dowiedzieć, zajrzeć do przyszłości... A reszta to już w wierszu jest opisana :)

  • 3 tygodnie później...
Opublikowano

Powiem szczerze że aż mi się nie chce wierzyć, że choć jednej osobie tak się spodobał... Dziękuję serdecznie za te słowa uznania, znaczą dla mnie naprawdę dużo- a to sformułowanie to i tak dopiero szczyt góry lodowej. To ja dziękuję. :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Alicja_Wysocka Niezmiernie mi miło:))
    • @Gosława 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby nigdy nie istnieli, Zakłamane europejskie elity, Uznały Ich tragedię za aspekt nieistotny…   Wielki butny europarlament, Zjednoczonej Europy głoszący idee, Gardząc głośnym przeszłości echem, Pamięci o pomordowanych europejczykach się wyrzekł…   Na z dalekiej przeszłości cichy głos Prawdy, Europosłowie pozostając głusi, Zaślepieni frakcyjnymi walkami, Rzucili się w wir pisania nowych dyrektyw.   I nie zrozumiał podły świat, Ogromu tragedii zapomnianego ludobójstwa, Woli ciągle tylko się śmiać, Gdy na europejskich salonach króluje zabawa…   Odmówiono Im minuty ciszy... By nie była lekcją pokory Dla światłych europejskich elit, Zaślepionych ułudą nowoczesności,   A przecież tak do bólu współcześni, Eurodeputowani z krajów zamożnych, Tak wiele mogliby się od Nich nauczyć, Szacunku do ojców swych ziemi.   Na styku kultur na kresach dalekich, Sami będąc ludźmi prostymi, Całe życie pracując na roli, Całym sercem ją pokochali,   Na każdy kęs białego chleba, Pracując wciąż w pocie czoła, Wszelakich wyrzeczeń poznali smak, Niepowodzeń i gorzkich rozczarowań…   Odmówiono Im minuty ciszy... Jak gdyby była ona klejnotem bezcennym, Ważyła więcej niż całego świata skarby, Znaczyła więcej od kamieni szlachetnych.   A przecież krótka chwila milczenia, Nie kosztuje ni złamanego eurocenta, Wobec zakłamania świata zwykle jest szczera, A rodzi się z potrzeby serca.   Przecież milczenie nie ma wagi, Skrzyń po brzegi złotem wypełnionych, Skąpanych w złocie królewskich pierścieni, Zdobiących smukłe szyje diamentowych kolii.   Przecież krótkie zamilknięcie, Tańsze jest niż znicza płomień, Kosztuje tylko jedno śliny przełknięcie, Gdy znicz całe dwa złote…   Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby jej byli niegodni, By pamięć o Nich odrzucić Obojętnością Ich cieniom nowe zadać rany…   Po ścieżkach Pamięci, Nie chcą wędrować dziś ludzie butni, Zapatrzeni w postęp technologiczny, Zaślepieni ułudą europejskości,   Po co dziś tracić czas na Pamięć, Rozdrapywać rany niezabliźnione, Lepiej śnić swój irracjonalny o Europie sen, Historię traktując jako przeżytek…   Lecz choć unijne elity, Odmówiły czci duszom pomordowanych, My setkami naszych patriotycznych wierszy, W skupieniu oddajemy Im hołd uniżony…      
    • muszę znaleźć przyjemność w oczach ciemniejszych niż porzeczkowa słodycz tak mówiłeś dotykając Lanę której piegi rozlewały się na brzegach powiek krew po utraconych dzieciach zaschła cichym dźwiękiem rwanej pajęczyny płosząc myśli zapraszasz do łóżka miły niebo źle znosi zdrady w płatkach liliowych bzów dusznych majowych porankach nie będzie zadośćuczynienia to już ostatni list ostatnie do widzenia
    • Jakoś tak posmutniałam  Dla mnie to nawet siłaczka  Pozdrawiam serdrcznie 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...