Wyznanie poety, nieznanemu poecie

[Mieczysław_Borys]

Drżę za Nią, drżę przed Nią...
Nie ze strachu, lecz z podniety!
Mój brachu.

Klękam przed Nią wiersz Jej wyrecytować,
Jąkanym głosem uległość swoją zaakcentować!
Drgawki mną trzęsą, jak ogrodnik jabłonią.
Sypią się poezji owoce na Jej dłonie...
I już w Jej oczach jestem, jak na tronie,
Bo walczę, jak lew ze sobą, o Nią!

- O piękno Twe!
Co Bóg stworzył najlepszego ziemi.
Urodziwa, Ty moja Panno.
O! O! Jakżeż mam nie kochać Ciebie?!
Gamoniem musiałbym być, Barbaro Anno,
Gdybym w Tobie nie ujrzał życia dla siebie.

Nie ujrzałbym i w Niebie wśród Aniołów błękitu oczu takich,
Jakie w Tobie są źródłem wylanym w mojej potrzebie,
Co bym namiętnie spłonął i ostudził podnietę,
Dając słowa, które nie dałem innej Pannie jakich!