Pinezka

[gabrysia_cabaj]

Przenosiłam białą kartkę z pokoju

do kuchni, z kuchni do pokoju. Najpierw
lekko, jak człowiek, który postawił stopę
na Księżycu, lub dziewczynka z papierowym
wiatraczkiem na patyku.

Kładłam na biurko, na stół,
wychodziłam przed dom i do ogrodu,
bo nigdy nic nie wiadomo. Dzień mijał -

człowiek wracający z Księżyca na pewno
poczuł, że przyciąganie ziemskie jest kilka
razy większe. Czy to bolało? to musiało boleć,

jak wieczór zachodzący na pustą kartkę,
albo cienie z dzieciństwa


.

[andrzej_barycz]

Czas i przemijanie, to temat tudny, bolesny i "czekający" na każdego poetę...
Udało się go pani "udomowić", przełożyć na język indywidualnego doświadczenia i wrażliwości, w balansie pomiędzy uśmiechem i łzą...
Pinezka co prawda przez to nie zniknie, ale będzie można z tą jej upierdliwością jakoś żyć... :)

[gabrysia_cabaj]

zbiera się i zbiera, Panie Andrzeju, i wychodzi pinezka:)
dziękuję i pozdrawiam
g.

[Anna_Myszkin]

To jedno z dobrych ujęć "łapania" wiersza i czasu w jednym, z naciskiem na wiersz.
Pozdrawiam.

[gabrysia_cabaj]

zamykam nim pewien cykl, Anno, i jeszcze nie wiem, co dalej
pozdrawiam
g.

[Rachela_Konn]

Nie. Gdyby nie było "kartki dnia" a sama "kartka", to mamy śliczne krótkie opowiadanko zamiast wiersza, pomijając układ strof, tytuł itp. A wiersz zniknął, tzn. czy w ogóle powstanie?

[gabrysia_cabaj]

@Rachela_Konn
no nie jestem zwolenniczką bełkotu, fakt, nie epatuję zaskakująco durnymi metaforami, ot, kilka porównań i już
pozdr.
g.