czy można nie potrzebować

[Anastazja.P]

poczyniłeś
zostawiając konary spękanego nieba
wzrokiem splątywanego w znaczenie
i stopy zmarznięte przywarte słupy
po wyjaśnienie

czy można nie potrzebować

poczyniłeś
roztapiać odległość ucieczki
jak tylko nieobuta stąpnęłam w runo
na nagość podbicia którym strach nosisz
ukryłam się w lesie gdzie sobą osłaniasz


nie potrzebuję
wychodzić

[Roman Bezet]

Witaj,

dawno nie komentowałem Twoich wierszyków z powodu prostego - były dla mnie za trudne ;)
Tu dziękuję za dwie prowadnice, które pozwalają mi wejrzeć w sensy - to dwie cząstki: pytanie i końcówka. Rozumiem to jak zapis historii dwojga. Coś się zdarzyło (od spękanego po wyjaśnienie) - coś trzeba zrozumieć, odnaleźć (na nowo?). Szlachetne "poczyniłeś" brzmi jak z Trenów Jana z Czarnolasu - uwzniośla. Choć bez patosu.
"nie potrzebuję
wychodzić"
- to odkrycie rzeczy z pozoru tylko prostej.
Dla mnie ten wiersz pozwolił odkryć inną twarz Peela (żeby wprost nie napisać :). W Twoich wysublimowanych intelektualnie konstrukcjach zawsze tkwiło mnóstwo emocji, ale właśnie ta zwięzłość - pseudonimowanie odwracały uwagę od widzenia tego - jako poezji kobiety.
Już się nie dam nabrać (a może i dam ;)
pzdr. b

[teraa]

ja sie nie będęzagłebiał jak Pan Bogdan... las, runy ... nie mogło mi sie nie podobac

"ukryłam się w lesie gdzie sobą osłaniasz " - to mi bardzo zgrzyta

tera