Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Mrówka za mrówką
mrówczą drogówką
pobierza do przodu
mrówczego korowodu

noga za nogą
przetartą drogą
nikt nie narzeka
bo droga czeka

wyjście mrowiska
światłość bliska
ślepe są mrówki
choć mają główki

to nic nie szkodzi
do przodu młodzi
Mrówka za mrówką
mrówczą wędrówką

a woda płynie
w mrówczej dolinie
jedna w nią wpada
mrówcza to zdrada
bo każda kolejna
tak samo chwiejna
wpada gdzie woda
stara i młoda

tysiące mrówek
nie wraca z wedrówek
wpadają do wody
mrówcze korowody...

Opublikowano

Do "Dusiołka" jeszcze daleko, ale przynajmniej droga we własciwym, moim zdaniem kierunku. Zbyt jeszcze prosty i oczywisty jest to symbolizm, zbyt to wszystko oklepane, poopisywane na wszystkie strony, powykorzystywane - ale jest jakaś baza.

Przede wszystkim wiersz, jak na rzecz w drugim dnie filozoficzną, jest za wesoły! Ja rozumiem, że lekko, ale mym zdaniem ideałem jest, gdy groza miesza się nie z żartem, ale z ironią. Taką ciepłą - ale ironią. I żeb ywięcej magii w tym było. Niekoniecznie elfów i wróżek, ale czegoś, co by sprawiało, że tekst jest niezwykły w jakimś choć wymiarze.

Jak na pierwszy wiersz na pewno nienajgorzej. Znam wielu, którzy mieli na dzień dobry niższy poziom. Ja na ten przykład.

Pozdrawiam, Antek

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Tej nocy sen opadł na mnie niczym całun z wilgotnej skały. Zbyt ciężki, by unieść powieki, zbyt gęsty, by znaleźć oddech. Rzeczywistość była tylko pęknięciem w murze, przez które sączył się mrok. Przeszył mnie głos, jak wiatr hulający w ruinach opactwa. Szeptał w nawie mojej czaszki imię tej, której proch dawno już ostygł. I wtedy stanęłaś w drzwiach wykutych z zastygłego cienia, blada, jakbyś piła tylko światło martwego księżyca. Mówiłaś językiem dzwonu bez serca, Rano, gdy pisałam, litery same układały się w modlitwę, której nikt nie wysłucha. Czułam, że każde słowo jest jak cierń wyrwany z relikwiarza bólu - święty i raniący. A każde wspomnienie — to bluszcz, co wrasta w szczeliny grobowca rozsadzając go powoli od środka. To cierpienie nie było ogniem, lecz chłodną architekturą pustki. I zapytałam w ciszy tej nawiedzonej krypty - ile we mnie Hioba, a ile mnie w jego popiołach? Czy Bóg jeszcze patrzy przez zakurzone witraże, czy już tylko słucha, jak kruszą się filary świata, jak spadają imiona , które nigdy nie przestaną się śnić?  
    • @KwiatuszekDziękuję za cudowny komentarz. Pozdrawiam. :) @MoondogBardzo dziękuję! Czasami spotykamy się ze zmianą percepcji w życiu, zwłaszcza w relacjach międzyludzkich. A to prowodzi do nieoczekiwanych skutków. Pozdrawiam. :)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Drugie !! @Konrad Koper Poezja jest różna !!
    • @Gerber Dziękuję za te słowa i za refleksję. To piękna myśl o granicach fizyki – i w ogóle nauki. Rzeczywiście, możemy opisać świat w równaniach, policzyć tor kamienia, przewidzieć zderzenie, ale ta najtrudniejsza warstwa – ludzkie intencje, emocje, wybory – wymyka się precyzyjnym formulom. To dobrze,  że nie wszystko da się zredukować do wzorów, że zostaje miejsce na coś więcej. Dziękuję!  @Czarek PłatakDziękuję! 
    • bliżej Ciebie jesteśmy lepsi albo udajemy obecność jak to dobrze że Jesteś nieoczywisty i większy od naszych małych słów  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...