Pomalujmy świat na nowo

[WITEK94_]

Z każdym odejściem bliskiej mu osoby, jego świat tracił jedną barwę. Odeszło już wielu. Niektóre z barw nie wygasały, niektóre po prostu blakły. Dlaczego? Bo żył cholernie silną nadzieją, że oni wrócą. A te barwy na nowo staną się jaskrawe jak wtedy gdy ich poznawał. Jeszcze nie wiedział, że umrze widząc świat jako czarno-biały obraz pustki. I żadna z barw nie pozostanie z nim do końca. Gdyby to wiedział, chciałby pewnie stać się daltonistą. Skostnieć, nie potrafić rozpoznawać barw. A nawet nie chciałby już żadnej barwy. Po co kolory? A może na tym to wszystko ma polegać? Może wszystko jest bezbarwne lub białe jak wiązka światła. Potrzeba nam jedynie... pryzmatu. Tej jednej, właściwej osoby by pomalować świat na nowo.

[Natalia__Rainbow]

smutne i prawdziwe, dołujesz, idę po kolejną kawę
a tak co do działu, trochę więcej byś się wysilił, ten tekst, jakby się uprzeć i poukładać w wersy wierszem jest

[rumianek_]

Zgadzam się z przedmówczynią. Toż to miniminiatura :) Choć naładowana emocjami, zbyt krótka. Ciekawe myśli by je rozwinąć i spróbować skrobnąć coś dłuższego.