W porę poety

[Mieczysław_Borys]

Słońce kłania się u stóp Ziemi,
Drzewa kładą się ruchomym cieniem,
Mlecz przekwita wiosennym dośpieniem,
A czy my ludzie o tym wiemy.

Czy o tym wiedzą tylko poeci,
Którzy chyba nie są ludźmi,
A źdźbłami trawy, czasem stuleci;
Gdy na ziemi stale ich rodzimy.

Są poeci także wiatrem w szczerym polu,
Zbożem zielonym, srebrnym i złotym
Tam kiedyś na Rzeczypospolitej Podolu
I tam, gdzie nikt nie wie o tym.

Są poeci w myśli niedościgniętej,
Niebem nieskończonym jak w próżni.
Jak dzieci w wyobraźni niepojętej,
Tak jakoś od reszty różni.

[teresa943]

@Mieczysław_Borys
poeta to ktoś komu
cisza wygrywa symfonie
kto śmiało sięga poza
horyzont metaforą
chce widzieć więcej
i szeptać do ucha
muzie

czy z wiatrem uleci
to drugorzędne

serdecznie pozdrawiam :)

[Mieczysław_Borys]

Ładnie. Najważniejsze co w duszy gra. Tak to rozumiem. Dziękuję Krzysi. Serdecznie i miło pozdrawia Mietko.

[Zbyszek_Dwa]

Witaj Mietku :)

Z głową w chmurach
bez rąk w kieszeni
a patrzących na księżyc
przez lornetkę z dłoni

widzą w trawie białe buziaki
a nie stokrotki

jacyś dziwni ale piękni :))

Serdecznie pozdrawiam Mietku :)

[Mieczysław_Borys]

Zbyszek_Dwa - dziękuję bardzo miło za piękny wiersz. Serdeczności od Mietka.