nie płacz, kiedy odlecą żurawie

[teresa943]

tranzytowe chwile rano aktywne
o zmierzchu sentymentem jesieni
nie rozwijają pąków między niebem
a ziemią klucz żurawi we mnie
gotowy do odlotu

a ty

ogać dobrocią obejście
w odłóg wrzuć ziarna ozime
iskrą metamorfozy wznieć
płomień w wymarłym domu

kiedy spłoną nagromadzone
zaszłości zaproś wzajemność
na miarę pragnień obu stron

o tym co spłonęło zapomnij

2014-09-23

[Mieczysław_Borys]

Ładnie, pięknie, cudownie... Moja, Ty Wielka Poetko! Serdeczności od czytelnika Mietka.

[teresa943]

@Mieczysław_Borys
Nie wiem, co powiedzieć wobec takiego zachwytu Czytelnika, więc szepnę tylko DZIĘKUJĘ i ...zmykam :)

Serdeczności Mietko :)

[Zbyszek_Dwa]

Takie
ukojenie odlotu żurawi
gasnącą zielenią i żółtymi listkami
które pracowicie odliczając czas
pięknego owocu

i tylko
ogać dobrocią obejście
w odłóg wrzuć ziarna ozime
wznieć płomień w wymarłym domu

kiedy spłoną nagromadzone
zaszłości zaproś wzajemność
na miarę pragnień obu stron

o tym co spłonęło zapomnij

Hm, pięknie Krysiu, właśnie tak jak uwielbiam :)
Serdecznie pozdrawiam :)) Zbyszek.

[teresa943]

@Zbyszek_Dwa
Dziękuję za "wczytanie się" po swojemu - miło kiedy Czytelnik znajduje coś dla siebie.
Ciepło pozdrawiam, Zbyszku :)

[Gość]

@teresa943
podniośle mimo pierwszego wersu, który zapowiadał stąpanie po codzienności, jak dla mnie szkoda.

[teresa943]

@oskari_valtteri
"podniośle"? to zależy od "doświadczenia" odbiorcy...

przychodzi taki moment, kiedy zbliża się pora "odlotu" i trzeba się "rozliczyć" z bagażem zaszłości... to też jak najbardziej "codzienność" tylko do bólu dojrzała i świadoma;

dzięki za czytanie ;)