Zgłoś

@Ewelina Czyli taka aspołeczna cisza...

@Annna2 czasem najmniejsi z naszych najbliższych dają nam najwięcej radości bo dzieci zawsze są niewinne i serca malutkie mają ogromne

@Roma Podpisuję się pod słowami Migreny. Uchwyciłaś tak nieuchwytny temat, w tak skondensowany i poruszający sposób. Pięknie!     

Kapłan na mszy złamanym głosem powiedział       dziś z zalewu koło Włocławka wyłowiono… a kiedy dłonie złączył modlitwy nie dokończył w wielki szloch zamieniony chóralny śpiew  Ojcze  powróciłeś wtedy ręce miałeś skrępowane sznurami nienawiści do nóg przywiązane zimne kamienie na szyi zaciśnięta śmiertelna pętla  na konsekrowanej sutannie zakrzepła krew za  jedną cenę: Twoje milczenie  ,,nie dajcie się zwyciężyć złu bądźcie w swych czynach zawsze czyści ‘’   czas obudzić się z tego koszmarnego snu ale to nie była wtedy tylko senna mara i nie umarła w ludzkich sercach wiara  ona jak nadzieja jest nieśmiertelna a wraz z nimi miłość do człowieka którą w darze dostałeś od Boga w pierś każdy dzisiaj się uderzy   co pozostało po Tobie Ojcze Jerzy  na pewno niejedno wspomnienie ostatnia homilia u świętych polskich braci męczenników ostatnia przestroga jeden jest w życiu właściwy szlak  choć wiedzie przez nieskończone zakręty tam gdzie na Ciebie czeka Prawda   Ojcze  dziś patrzysz na Polskę z ołtarzy i pomników powrócisz raz jeszcze  na łono Ojczyzny jako nasz Jerzy  nasz święty 

@Annna2 Ten wiersz ma w sobie tyle czułości i zachwytu, że aż się uśmiechnęłam! To jest wiersz-portret pełen miłości. Ta perspektywa dorosłego, który widzi w dziecięcych bazgrołach wielką sztukę – to jest piękne. "Stokrotko, co jesienią zakwitasz wiosną" – piękny wers, pełen nadziei. A to zakończenie z imionami (Ola i Lula) – serce rośnie naprawdę, bo czuć, że to nie tylko o rysowaniu, ale o tym, jak dzieci sprawiają, że świat znów ma wszystkie kolory.