A może żaby mi to opowiedziały.

[zamiatacz_ulic]

Nad rzeką, która płynie dalej
Wierzba swe korzenie głęboko zapuściła
I tak się zrosła z otoczeniem, że
Nikt jej nie zauważył, choć ciągle płakała
Z powodu rzeki, że gadać z nią
Nigdy nie chciała, to wiatr i tak, poczciwy
Piewca piszczałek i prześmiewca
Szumu fal, lubił w liściach wierzby ciągle
Psocić i jej opowiadać o rozstajnych
Drogach, gdzieś tam, kto to wie, może w
Himalajach.
A wierzba swe gałęzie ku rzece pochyliła
By jednak jej ciągle to o tym, to owym
Gadać, aż ryby z ciekawości, zaniemówiły,
Tylko żaby jak to żaby, ciągle z tych
Wierzby no cóż, może zalotów, po swojemu
Rechotały, niby takie nic, po prostu
Rzeka, wierzba, wiatr, ryby, żaby i jeszcze
Ja, zwłaszcza, gdy mi ciężko z tym
Wszystkim, niekiedy się chowam w swych
Z dzieciństwa snach, marzeniach.