Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Pogoda, życie i poezja

M_Patriota
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

M_Patriota

M_Patriota

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Słońce znika już za horyzontem,
A chmury zza horyzontu płyną przez puszczę.
Dzień, który objawiony był w słońcu
Zmienił się w niepogodną atmosferę.

Porywisty wiatr po puszczy hula
I niemiłosiernie smaga drzew gałęzie.
Kto w życiu twardy, jak kula,
Ten pogubił rodzinne więzi.

A i ten, kto płacze nad życiem,
Nie przystwarza bliskim radości.
Ciężko żyć jednym i drugim stuleciem,
Gdy w poetyzmie pogrąża się w skrajności.

Ale jakżeż ma żyć poeta,
Skoro dusza jego dźwiga życia ciężary.
Czym byłaby o życiu napisana soneta,
Gdyby nie miał w to co robi wiary.

Kwiecień 2009 rok. Podlasie w otulinie Puszczy Knyszyńskiej
WIERSZE Mietka [ str. 3 ]

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Annna2
      W galerii

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Berenika97  tak, może prześladować. Nie przepadam za Picassem, ale Guernica robi wrażenie.
    • Annna2
      Pięć sekund czasu

      Przez Annna2 · Opublikowano

      Przed bramą Arsenału siedzi lew murowany. Na tylnych łapach ma losy zapisane, świątynie w Atenach, mury Bizancjum i fiordy Skandynawii. Na nich świat przemierzył od Algarve i Petersburga, do wysp Aran w zatoce Galway. Plaże Krety gdzie sztuka minojska. Zwiedzić Londyn Paryż, Berlin, Rzym, Madryt, Warszawę i Moskwę. Mówić ustami Oktawiana Augusta, jakie to "znajome i kruche". Obudzić duchy. A potem w ogrodach Sennufera myśli pozbierać. One tam stoją pośród pokrzyw szelestu, krzyczą.   Hej! Jeszcze raz narwij agrestu. A może wcale zrywania nie mieli w planie, chcą tylko namiętność i młodość jeszcze raz wyśpiewać na polanie? Przeszłość jak runy na łapach zapisane wspomnienie, czerń i błękit ubrany w ucieleśnienie. Pięć sekund już lwu z Pireusu to za mało, by posłać uśmiech światu, Europie, sobie. Paradise jak Raj te słowa już nie wystarczą, w nich jest tylko obłędne już, niemożliwe pragnienie.   -cdn-                
    • Alicja_Wysocka
      żebyś wiedział

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Berenika97 Oj, znalazłaś mnie tutaj, a już chciałam wywalić ten wiersz, znaczy zabrać - ale teraz szkoda mi Waszych komentarzy, które sobie bardzo cenię.  A to maleństwo, napisało mi się kiedy w sobotę Gdynię nawiedziło wietrzysko, a ja myślałam, że wywieje mi wszystko z głowy - tymczasem przywiało :) Dziękuję Duszko.
    • Berenika97
      W galerii

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      Picasso prześladuje mnie kobietami z tęczy i popiołu. Ich twarze pękają jak szkło, z odłamków wypływa brzydota, zalewa oczy parzy jak sól. Uciekam - ale Mona Liza nie ma już uśmiechu, tylko szum morza w ustach. Miliony głosów w kropli wody: vita brevis, ars longa, powtarza fala, która wciąż rośnie. Tonę w świetle, które boli bardziej niż ciemność. Krzyk zmienia się w krew. Krew w ciszę.   I sztuka zostaje - jak sen, który nie pozwala się obudzić.  
    • Alicja_Wysocka
      Na poste restante

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_TalarDziękuję Waldemarze. Chciałabym zawsze mieć sól w sobie, być tylko przyprawą, bo przecież samej soli jeść nie można. A czytasz mnie od dawna, wiem to i dziękuję. Mam nadzieję, że nie psuję Ci smaku :)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...