Meandry starości

[Marek Paprocki]

dziewięćdziesięcioletnia kobieta
do znudzenia opowiada
swoją historię

ilustracje przeszłości
markuje pajęczyna

podłoga kurcząc się
straszy piórami

wyrwany z kontekstu telefon
udaje zdziwienie

[Messalin_Nagietka]

każdego to czeka
kiedyś wyschnie rzeka
w ziemi ukłony
usłyszysz wtedy dzwony
MN
ps. bardzo po chłopsku potraktowałeś Marku temat starości - ale niech będzie

[Witold Marek]

Prosto. Czy prostacko? Dialogowanie z rzeczami prawie w próżni środków literackich (wersyfikacja zawsze adekwatna).

Do kolekcji (bo ja nie godzę się na analizowanie wiersza niezależnie od reszty - znanej mi - dorobku autora).

Pozdrawiam.