Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

....................................................


Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

[center] W PRZYSZŁOŚĆ[/B]


w tym mieście
w tej dzielnicy
ach /czas się splątał powodując
zamęt / szumiący wiatr drzewa
połamane / wiosna i zima morze
i niebo / a między nimi bezdomni
pijani bezrobotni / i między nimi
zwykli i święci alfonsi kurewki i wiatr /
co z nieba spadł owiewa wyje zawodzi / jest dziwnie w tej dzielnicy szlezwik holsztajn
strzela / i majaczy nocą pomnik westerplatte / nowy port przyjmuje statki z kontenerami
latarnia świeci i molo błyszczy wieczorem / przy spalonej plaży w końcu lata / wyżej stada
kawek mew i messerschmittów / w oddali klif orłowa obok bunkry pierwszej wojny /słychać jęk
wystrzałów / a za bramą portu widać strajkujących / i czerwone tramwaje co jeżdżą do wojskowej
bazy / na łąkach opodal krążą jeszcze kopacze / pośród nowych apartamentowców szukają bursztynu /
potem czołgi starych przyjaciół i znów swojskie czołgi / jak matki z wózkami w parku hafnera dziwne brzozy i
rozdarte sosny / morderstwa i krzyki oraz alejki pośród drzew i dzikich róż / a im bardziej przeszłe w obecne się wbija
/ tym bardziej przyszłość nabrzmiewa bogactwem
światy równoległe pulsują wyraźniej
łącząc i plotąc okna szarych domów
rybackie zaułki pokiereszowanych
murów / protesty i oddechy
ostatnich zabijanych flądr
zapach smażonych dorszy/
widok umęczonych
wojsk napoleońskich /
zawołania dzieci kąpiących się każdego lata /
a nad wszystkim samolot co wybuchł i się rozpadł /
prysł jak bańka marzeń lat niewoli / ale mimo to wbity w przyszłość
/ przetrwał
i pozostał /[/center]

Opublikowano

tak !

miasto ma swoją duszę, a i często początkiem naszej duszy
jest nasze miasto
świetnie to ująłeś

duch historii który niczym wzbity pył unosi się każdym naszym krokiem po ulicach naszych miast.. napisałeś o swoim

o tym jak rozumiesz przestrzeń swoich oczu i ciała

bardzo mi się podoba.

Opublikowano

Rozumienie czasu i przestrzenii ...

Kiedyś, dobrze się bawiąc, byłem w miejscu rosnących róż
nad cichym stawem, źródłem spokojnego odpoczynku,
słońce dawało niemiłosierny skwar, lecz tam był cień.

Rozmawiałem z ludźmi, czułem się tego dnia wspaniale.

Dowiadziałem się po roku, że w tym ogrodzie zabito i zakopano człowieka, około 2óch metrów od miejsca w którym siedziałem,
w cieniu.

Moje wspomnienie zmieniło się.
To jak rozumiesz siebie w geografi, w czasoprzestrzenni,
bardzo zależy od tego jak potrafisz umiejscowić siebie w przestrzenni,
uzmysłowić sobie gdzie jesteś, poczuć miejsce, czas, historię.

Przemierzam ulice mojego miasta , i będę przemierzał jeszcze lat kilka,
umrę, lecz miasto i ulicę zostaną - czy będzie słychać echa moich kroków?

Dla mnie o tym jest twój wiersz, o odbiciu minionych czasów, o tym co pozostaje, o tym o czym powinniśmy pamiętać.

By być naprawdę, tu i teraz, rozumieć, doświadczać.

Pewnie, dużo łatwiej iść do pracy, zrobić zakupy, wysłać dziecko do szkoły, nie zauważać, przemykać ulicami których nazwy nic nie znaczą - jednak dla mnie, nie warto. Dużo bardziej warto odnaleźć geografię i historię, po prostu być, szanować, kochać, być częścią przestrzenni.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Roma Pewna krzywa była tak krzywa, że mój wczorajszy komentarz zgubiła. A może raczej to była skrzywionej czasoprzestrzeni wina? A poważnie to lubię połączenia matematyki i fizyki z poezją - Tomek jest fizykiem, więc nie muszę Ci tłumaczyć, jakie zrobiłaś na nim wrażenie. Świetnie połączyłaś fizyczny proces z ludzkim doświadczeniem. Proces adiabatyczny δQ=0 - oznacza, że nie ma wymiany ciepła między układem a jego otoczeniem, układ jest doskonale izolowany termicznie od swojego otoczenia. (musiałam to napisać, nie pytaj dlaczego! :)) Wiersz Twój jest tragicznym opisem bytu (lub relacji) tak kruchego, że nie jest w stanie przetrwać kontaktu z innym - "nie do bycia". Podmiot liryczny próbuje zamknąć się w "adiabatycznym" systemie, by uniknąć strat, ale sama ta próba jest "kaleka" (nieszczelna) i skazana na porażkę. Każda próba bliskości ("dotyk") prowadzi do "pogubienia", a pojawienie się konkretnej osoby ("ty") wywołuje ostateczny, nieodwracalny rozpad w chaos. To poetycki obraz kogoś, kto być może pragnie bliskości, ale jego wewnętrzna struktura psychiczna jest tak niestabilna, że kontakt z drugą osobą, zamiast budować, niszczy go doszczętnie. Tak to rozumiem, może błędnie, ale nam się podoba.  Niesamowity wiersz! Pozdrawiam -y! :)  
    • @Berenika97 sorki, że tak bez słów, ale do takiej myśli - nic, tylko się uśmiechnąć,  pozdrawiam :)
    • @Jacek_SuchowiczBardzo dziękuję! Nie jest tak źle. wolność to kotka co drzwi otwiera i zanim spytasz już świat wybiera   więc zamiast siedzieć w kącie jak myszka mrugam do słońca – niech będą igrzyska! @Alicja_WysockaBardzo dziękuję!  @obywatelBardzo dziękuję! 
    • Mówią ze miłość jest chorobą czasem śmiertelną gdyby tak było kto bardziej chory? Wybuchnij w jej wnętrzu rozpryśnij swoje kryształy Nie zatamują jak i ty nie zatamujesz tej lawy ona w żyłach płynie rozsadza Żaden lód w niej nie ostygnie W śród liści brunatnych I dżungli zawyją w największej Ekstazie. Co za widok!
    • @Robert Witold GorzkowskiBardzo dziękuję za tak niezwykły komentarz. Właśnie poznałam profesora Alberta Gorzkowskiego, czyli szacownego członka rodziny. Rozumiem, skąd to również Twoje zamiłowanie do literatury. :) Pozdrawiam. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...