Sonecik jak dla dzieci

[Wiesława_Ptaszyk]

Tak się zaczęły wyprawy w nieznane.
Złamać zakazy. I ten dreszcz emocji.
Kiedy spostrzegą, że zniknęły dzieci.
Były dwie drogi - obie zabronione.

Jedna przez pola, lecz zboża zbyt niskie.
Wnet zauważą. Spuszczą tęgie lanie.
Bezpieczniej lasem. A cóż nam się stanie.
Ruszają dziarsko - jeszcze wszystko bliskie.

Ale się szybko marszrutą znużyli.
Słońce, pragnienie i piasek w sandałach.
Jeszcze ten zakręt - tam nigdy nie byli.

Już widać szosę i pociąg na torach.
Cieszą się, liczą - wagony na palcach.
I od tej pory...nęci ich wciąż droga.

[Mariusz_Sukmanowski]

Sonecik, ...necik, ale ............. mogłoby się w nim coś wydarzyć.

To, że dzieci świata ciekawe, można zamknąć jednym wyrazem: głód.

pozdr

[Jacek_Suchowicz]

to jest jakby dawniej bezet powiedział biały zoned - przynudza
w wierszach dla dzieci musi się coś dziać co przykuje ich uwagę

[ppozdrawiam