Z drogi

[John_Upon]

Leżał tam z przetrąconym karkiem
siny, nabrzmiały krwią
w ugniecionych szczątkach auta.

Samochody zatrzymywały się
ludzie biegli
szybko docierali do nie ma po co.

Kiedy rano wstał
i po szybkim śniadaniu omiatał pokoje
ogarnął wzrokiem bałagan
nad którym panował,
do którego miał swój przytyk
dający cierpkie ukojenie.

Zdzwonili się razem na dobrą okazję
po części zamienne
do wielkiego miasta.

Teraz wszyscy chciwie ukradkiem na niego
i jego kumpli
w fuzji ekscytacji i porażenia.
Ciała w recyklingu natury
porzucone przez obojętne siły
przyspieszenia dośrodkową ciążenia.

W tej niedbałej zbiorowej mogile
na powrót zygzakują muchy
prostują na słońce ugięte trawy
krew znajduje ujście
i spokojnie sunie ustami.

Po z nagła ciosie tego katharsis
widzom
powrót do świata oddychających
jawi się terrorem i obowiązkiem
odchodzi się spiesznie grzebiąc za telefonem
wysączając z dala pogodne głosy.

Wieczór jednak czmychnął gdzieś daleko.