wiersze

[itd_itp]

Te zapisane bezimiennie płowieją.
Te, które piszesz, płoną jak powietrze.
Te, które przyjdą, w zakamarkach mózgu
ruszają się i rosną jak pod sosną grzyby.

I w któryś poranek usłyszysz bicie dzwonów,
to samo, to samo, które biegło z kościółka
nad zimną, mokrą łąką.

I ubierzesz komżę, by rytuał odprawiać
i zadośćuczynić prymitywnej potrzebie,
tej, która się bierze z niepoprawnej wiary,
że słowem zapisanym możesz siebie zbawić
od zatraty wiecznej...

[M_Patriota]

Zgadza się...