Zgłoś

@Andrzej P. Zajączkowski Mocny wiersz o okrutnej prawdzie wojny - jak zmienia ludzi i jak daleko jest od romantycznych wyobrażeń o heroizmie. Ten kontrast między radosnym żołnierzem-zuchem a złamanym człowiekiem w okopach to potężny cios. I ta końcowa przestroga dla tłumów wiwatujących...  ma w sobie prawdziwą mądrość kogoś, kto widział zbyt wiele.  

@Waldemar_Talar_Talar Masz rację - "Tylko prawda jest ciekawa". Pozdrawiam. :)

@iwonaroma Wiersz uderza kontrastem: łagodność („miłosnym wzrokiem”) zestawiona z groźbą („nożem kroję chleb”, „użyję go inaczej”). Buduje silne napięcie między czułością a agresją, które kończy się mocnym postanowieniem — „nie zawaham się nigdy być człowiekiem”.  Właściwie określenie "człowiek" można różnie interpretować, bo tylko człowiek potrafi używać noża w różnych celach. :)

Jak fala elektromagnetyczna, jak porusza się ciało masywne. Teleportuje się poprzez stany splątane. A jak biegnie wieść miłosna ?    

@MIROSŁAW C. To piękny, choć mroczny wiersz, pełen silnych obrazów. Łączysz mityczne i literackie motywy z brutalną rzeczywistością. Podoba mi się porównanie "słońca ciemniejącego w czerwonej kałuży" z "pięknem porannej rosy". Poza tym ciekawa jest kolejność - od apokaliptycznej wizji w pierwszej strofie, przez literackie nawiązania do Hugo w drugiej, po filozoficzno-teologiczne rozważania w trzeciej. Szczególnie intrygujące jest zakończenie - ta gra z Trójcą Świętą jako "rozmienianiem" Boga to odważny obraz, jest w tym metafizyczna refleksja.