Pierwsze, drugie, przystawka i deser 29 marca 2014

[Jacek_Dyć]

Pierwsze, drugie, przystawka i deser.

Kucharz i poeta kunsztu darem błyszczeć powinni,
wytrawny mistrz kuchni, i z gwoździa coś upitrasi,
czasu tyle mu zajmie, co poecie machnięcie piórem,
poeta mierny skwasi, do tego nawet za dobry temat,
nad którym przyszło jemu długo pracować w pocie,
a cenił będzie popłuczyny, niczym bankiet wytworny,
w rytm nie wpadł, ale krótko, jak wodzionka wypodł,
zmysłu kulinarnego nie masz, to i poetą nie budiesz,
kucharz wytrawnym winem podlewa kulinaria swoje,
kiepski pismak wenę do roboty kielichem przymusza,
ten i ten, nawarzy piwa, ale każdego inaczej smakuje,
po jednego kropli apetyt wzrasta z niedostatku strawy,
po innym, niesmak przepicia, niepamięci kac zagości,
jednemu łatwo to przychodzi, ot tak sobie dla zabawy,
drugiemu w mozole nie chce iść, a pisze w pocie czoła,
i coś tam nagryzmoli i dzieło spłodziłem, głosi dookoła,
lecz poród owy, to niestrawność, dlatego parcie pewne,
jemu podobni, czytając, smaku nie czują, ale czochrają,
może takąż on życzliwością odpłaci się w komentarzach,
i w szambach przybiera, kiedy samozaparcie tytaniczne,
gówno nie oliwa, moje na dole, gdy wasze górą pływa.