Nocleg tani

[Dominika_yumiko]

I nudą codzienną przepełnieni, ruszyliśmy przed siebie.
Byłam ja, Diana i Krzysiek, nie zabrakło nawet Ciebie.
Wsiedliśmy w busa i pojechaliśmy za miasto,
tam, gdzie świeci słońce i myślom nie jest ciasno.

Gdy było już ciemno i senność dopadła, szukaliśmy noclegu,
ale nie było w pobliżu żadnego zajazdu czy wolnego hotelu.
Jechaliśmy przed siebie i minęliśmy mój dom dziecinny,
sprzedany dawno, ale nadal taki sam, nie inny.
Zatrzymałam nas tutaj, aby spojrzeć jeszcze raz na wspomnienia,
ręce lekko zadrżały, a w oczach stanęły słone krople rozrzewnienia.

Nas zmęczonych nagle wesołe ogarnęło zaskoczenie,
na bramie slogan wisiał: Noclegi tanie z wyżywieniem,
było już po północy, ale my musieliśmy obudzić gospodarza,
krzyczeliśmy, ale z budynku ciągle wiała cisza jak z cmentarza.
Może to opuszczony dom i odjedziemy niewyspani znowu.
Na szczęście ktoś zauważył pod banerem numer telefonu.

Dwa sygnały oczekiwania bez nadziei i nagle głos słyszę!
Witam, z tej strony Witold, słucham? w szoku milczę.
- Yyy. Witam, stoimy przed bramą w Jeżewie z napisem...
- A, tak, niestety wracam od weterynarza z chorym psem,
skulił się nagle i zaczęła mu lecieć krew z pyska...
Nieważne zresztą, jadę z Bydgoszczy, będę za pół godziny.
Proszę wejść, brama otwarta. Koło drzwi stoi zielona miska,
pod nią jest klucz, rozgośćcie się, za niedługo się widzimy.
- Dobrze, dziękuję bardzo, czekamy na pana cierpliwie.
Otworzyliśmy bramę i wjechaliśmy na podwórko, jakie pamiętałam.
Tylko dawne młode drzewa: jabłonie, śliwy i grusza wyglądały sędziwie.
Mimo mroku wszechobecnego, widziałam wszystko wspomnieniami,
jak bawiliśmy się w ogrodzie, ganialiśmy się z bratem pod chmurami.

Rozkoszy marzeń nie mogłam się poddać zbyt długo, choć bym chciała,
bo chłopaki wypakowując manatki z auta, robili straszny hałas,
podnieceni, mimo zmęczenia ględzili i się wygłupiali,
coś krzyczeli do siebie, przerzucali walizki i głośno się śmiali.

- Dominika, a tu jest jakiś sklep czynny o tej godzinie?
- Spacerkiem dziesięć minut, za bramą w lewo o ile się nie mylę.
- Po winko na wieczór długi i jakieś żarcie szybko skoczymy.
Nie słuchałam ich, pogrążona szczęściem i obrazami dawnymi
- Ja idę z Wami – krzyknęła Diana- Domi i tak zamyślona stoi.
- Jak chcecie – powiedziałam, zanurzając się w marzeń toni.

Zrobiłam spacer dookoła zielonej granicy ukochanego domu mego dawnego,
wąchałam powietrze, dotykałam liści i nie było chyba w tym nic dziwnego,
po czym stwierdziłam, że zaschło mi po fajce w gardle okropnie,
więc weszłam do domu, już nie swojego, ale czując się swobodnie,
nastawiłam wodę na herbatę, zrobiłam sobie kanapkę i poszłam do jadalni,
usłyszałam jakieś głosy przy bramie, idąc wyłączyć pod czajnikiem palnik
spojrzałam przez okno i o dziwo nie zobaczyłam moich towarzyszy,
tylko kilku ludzi ubranych niczym noc na czarno, co skradali się jak myszy,
a przed nimi samochód z reklamą gospodarstwa agroturystycznego,
z którego wyszedł mężczyznę psa na rękach trzymającego.

Stałam jak wryta, bo zdziwiło mnie to okropnie,
zgaszone światło dawało mi ukrycie w tym oknie.
Nie wiedząc co się dzieje, obserwowałam sytuację,
przeżywając w śpiącym umyśle dziwne fiksacje.
Nikt mnie nie widział, ale ja ich bardzo dokładnie.
Nagle w moich uszach odbił się huk przeraźliwy,
i zaraz kierowca samochodu na glebę pada nieżywy.
Nie wiem czy to co widzę, to obraz prawdziwy,
czy tylko ze zmęczenia widzę mary i jakieś dziwy.
Zastygłam w miejscu, aż klucz w zamku mnie z miejsca ruszył,
Pomyślałam, że otwieranie drzwi, skok z okna mój zagłuszy.
Cofnęłam się więc do stołowego, myśląc co robić,
Zanim zauważą moje ślady i zaczną mnie gonić.
Czy zdążę dobiec do kolejnego domu i pomoc wezwać?
Drzwi w końcu otworzyli, a ja zrobiłam jak zaplanowałam,
a tu za oknem płot mnie przywitał,a przecież nie mogłam teraz stać,
musiałam uciekać przed tymi zbrodniarzami, co robili włam.
Przypomniałam sobie o dziurze w płocie robionej przez mego psa,
pobiegłam szybko i zdrętwiałam, gdy zobaczyłam, że jej tam nie ma.
Co robić? Odwróciłam się w stronę domu i usłyszałam krzyk:
- Ktoś tu był! Uciekł przez okno, złapać mi go natychmiast, w mig!

Wystraszona jeszcze bardziej, nie zważając na ciernie żywopłotu,
przedzierałam się przez niego, chcąc uniknąć wielkich kłopotów.
Cała poharatana skoczyłam na puste pole sąsiadujące z działką,
dobiegłam do najbliższego domu, zaczęłam walić w drzwi, szarpać gałką,
krzyczeć, żeby ktoś się wreszcie zbudził i dał mi ratunek upragniony.
Wreszcie! Pan Milczek w szlafroku otworzył,zapytał zaspany i zdziwiony:
- Co Cię tu sprowadza? Cała drżysz, co się stało, dziewczyno?
- Panie kochany, jest Pan moją nadzieją jedyną!
Widziałam, jak strzałem życie ktoś komuś odebrał,
odszedł w mgnieniu oka, z nikim się nie pożegnał!
Już po mnie posłali, szukają, schowajmy się, bo zaraz tu będą,
zobaczyli, że ktoś tam był i teraz jak psy gończe za mną pędzą.
- Wejdź dziewczyno, uspokój się, bo nic z tego nie rozumiem.
Opowiedz wszystko, ale wolno, żeby nie było nieporozumień.

Odetchnęłam głęboko, chlapnęłam postawioną wódeczkę i usiadłam przy stole,
zaczęłam opowiadać, gdy nagle zauważyłam, że coś się rusza powoli przy stodole.
- Są tu! Niech Pan dzwoni po policję, oni nas zgładzą!
Trzeba coś robić, gdzie telefon?! Niech ich szybko wsadzą!
- O czym Ty mówisz? - nie rozumiał dalej nic miły gospodarz,
Boże, co teraz będzie, nie zabija tylko mnie, ale wszystkich nas!
Załamana moją głupotą i skazaniem ludzi niewinnych na śmierć tylko płakałam,
ale gdy zobaczyłam w dłoniach dawnego sąsiada sztucer, od razu otrzeźwiałam.
- Co Pan robi? Ich jest wielu, nie damy rady, zginiemy w ciszy tej nocy.
- Ja wiem co robię, cichaj, bo i tak nikt nie zdąży nam udzielić pomocy.
Czekaliśmy w milczeniu, nie wykonując żadnego zbędnego ruchu,
z emocji tak nieziemskich nie mogłam nawet złapać porządnie tchu.
I nagle wróciło myślenie racjonalne i serce i czas i wszystko ucichło,
Umarła ma dusza zrozpaczona, gdy zobaczyłam troje ludzi, co ulicą szło
przecież Diana i Krzyś i mój ukochany Artur, oni nic nie wiedzą!
i wilki czarne wygłodniałe już ich wyczuły, o nie, już po nich pędzą!

Nie myśląc zbyt długo, wyskoczyłam, jak stałam na schody.
- Uciekajcie! Błagam! Chowajcie się! - oni przystanęli.
- Dominika, oszalałaś, to nie pora, ani miejsce na podchody!
Kolejny huk tego wieczora i tylko słyszałam jak wszyscy krzyczeli.
I zrobiło mi się tak jakoś ciepło i trochę szumiało w spoconej głowie,
nie wiedząc co się dzieje, będąc przytomną i zdziwioną w połowie.
Hałas jakiś inny w uszach zaczął mi krążyć, chyba płacz jakiś taki znajomy,
Łkanie mego dziecka krążyło w moim mózgu, zmieniając ciągle tony.
Coś zaczyna docierać do świadomości podzielonej między światy dwa.
Tak! Ja leżę w łóżku, bezpieczna, nie sama i wcale nie martwa,
wstaję chwiejnym krokiem, aby zająć się dzieckiem wcześnie rozbudzonym
i tym razem wcale nie mam do niej żalu o kolejny sen niedokończony.


Zapraszam na moją stronę - [url=http://kvadrata.pl/index.php/nocleg-tani/]kvadrata.pl[/url]

[Sylwester_Lasota]

no, cóż :), fajne opowiadanie, ale technicznie ... :)... rymy okropne.
pozdrawiam i do poczytania :)

[Dominika_yumiko]

Dziekuję za komentarz, postaram się coś z tym zrobić.

[Mariusz_Sukmanowski]

Takie wciskanie w tekst każdego detalu i "siłowe", bo tak to odczułem i "odsmakowałem", szukanie rymu, jest więcej niż męczące.
pozdr

[Dominika_yumiko]

Pracuję nad tym :) Dziękuję za ocenę