Ozimość

[Piotr_Płoszaj]

Jakby coś mnie tu wepchnęło, zamurowało wgłąb kilkusekundowej bańki. Jeśli coś raz cię zamknie, będzie chciało powrotów. Potrzeba zmian nabiera wartości sacrum, wzniosłej otoczki, intymnej prędkości rozkładu rzeczy
do tej pory ważnych. Zacząłem traktować ogół okrężnie, jakbym omijał satynowe okrawki nieba na jezdni.
Wskazówki rozpłynięto, czas jest tu nietoczącą się nigdy kulą, czajnikiem na lodzie.
Ciało wrzucone nie w ten świat.
Istnienie na pstryk, abstrakcja strącona jak dzień z zenitu, błyskawicznie jak rozchylona narzuta
z ramion. Chłód
- jakby coś całowało w szyję, mówiąc: Sweety, it is a mistake. Dreams are gone.
Wyłącz moje dni, atrapy we wnętrzach.
Mój upiór mógłby zakwitnąć szczenięcą czereśnią, dziewiczym kwiatostanem łubinu, kielichami muchołówki z obwolutą niedosytu, perfekcją bytu w dziczy, siłą jakiej nigdy dopotąd nie miało żadne zjawisko, żaden wybuch materii. Załataj
defekty motyla, wykonaj print screen niepodjętych decyzji, ujarzmij chaotyczne obroty rewersu...

Jak ciepłe są klamki po drugiej stronie?

[gabrysia_cabaj]

weź coś zrób z tym - ulirycznij zapis, wypoezjuj tę ozimość, bo widzę, że warto, ale jak to nie wiem..........
ciekawe w treści