coraz krócej

[Jan_Nepomucen]

żyjemy jakby krócej
bo tylko do śmierci
nie ulegając kolejnym
iluzjom obietnic
lecz nic większego
ponad zwykłe trwanie
wiatru w skrzydłach
drewnianego ptaka
na odpowiedzialność
mrugającej gwiazdy

i gramy pierwsze skrzypce
w tym radosnym chórze
otwartej przestrzeni
przenikamy mury
kartkujące daty
w drzemiących podwórkach
przyglądając się pracy pająka
jak zarzuca sieć na obraz
krzyczący w przerażeniu
gdzieś nad kościelną ciemną strzechą

żyjemy jakby krócej
bo i wosk jakby nie ten
karłowacieje sosna
w pielgrzymce za horyzont
przechodzimy jak ślepcy
po pogorzeliskach domów
przez najuciążliwszy z czasów
wierną teraźniejszość
docierając do siebie
z najdalszych przypomnień
gdzie aż po widnokrąg
nadzieja uwalnia od tarczy zegara
chwilę dalekiego odlotu
żurawi wiatru i zapachu ziemi

i świadomość
że nic co by mogło nas zastąpić
nas nie uratuje

[Adrian_Poraj]

dobry wiersz. pozdr.

[Mithotyn]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

tekst zaliczany do budyniowizmów, w których dużo się mówi nie przekazując nic, jakby treść była trzeciorzędną formą, "czytelność"-drugą, a pierwszą ładnie wyglądająca papka stworzona na potrzeby odautorskie, żeby zakomunikować umiejętność składania bełkotu w pseudowiersz.................nie przeczę, jak się przeczyta, to na język ciśnie się nieparlamentarne słowo "pozornegozachwytu", że tyyyyle można napisać i nic nie powiedzieć



z takim dość ładnym wypadkiem przy pracy w powyższym, gdzie faktycznie można zastanowić się nad "uległością" w przemijaniu

[Gość]

Zagadaniec taki wyszedł.

[Marek_Orzełowski]

zaczęło się od głebi wykopanej szpadelkiem, ale pchnąłem swój wyuczony sarkazm i czytam, i się męczę. pani w liceum kazała analizować każdą literacką zagwozdkę. i tak robię, ale nie dostaję nagrody. dużo ważnych słów mnie zawstydza, więc muszę. jadę dalej. literackie zatwardzenie. już praaawie. i na koniec nie.

[Jan_Nepomucen]

zmieniłem,i zgodnie z tytułem skróciłem - dziękuję za wszystkie konstruktywne uwagi
wszystkich czytających i komentujących pozdrawiam