krucjata

[jacek skraba]

zasadniczo jest mi już wszystko jedno
wyjący pies czy plastikowa torba po towarze
z której przed chwilą uszło życie

mucha której imienia nie znam
a która wciąż na mnie czeka
z toaletą pośmiertną

byle jaka śmierć nie postawi pomnika
w powietrzu kupionym na kredyt
przez krajobraz wyprowadzony w pole

niedługo tylko zasuszone maile
z naturą wyzwoloną z sieci
przepalą gardła w krzakach

całymi garściami krzyczę
w monitor pachnący malwami
o ziemi zbutwiałej na wylot

w czasie w którym tylko jestem
pustym miejscem
dla słów naszych i ciał

krucjatą do doskonałości
rosnącą w pępku świata
czereśniowym kolczykiem

[Marek_Orzełowski]

lubię, ale jeśli cały wiersz jest enigmą metafor, to staje się męczący, jakby nie można było wypuścić powietrza z interpretacji. myślę, potrzeba tu wydechu.