Spotkanie

[Tomasz1k1_]

Siedliśmy przy stole, w kieliszkach wódka plecie:
Każe nam się przyznać do pieskiej lichoty
I mówić o porażkach, skargach, że na świecie
Nie ma ni miłości, ni kawałka cnoty.

Spod ironii powiek łka melodia czyjaś,
W oknach uprażona szadź głęboko kuta,
Ja wiem - to już było - ta salwa mi mówiła,
Którą - po rozstaniu - zapiszesz snadź w nutach.

Zamęt ponad maszty - wytrych pokolenia,
Abażur spleciony falbankami kłamstwa.
I znowu w takt wracamy do chęci nieistnienia,
A później do przyjaźni i znowuż do pijaństwa.

Samotrzeć, pytania gładzą uszu znicze,
Zdają się być bliżej niźli czasu grdyka,
Asumpt za asumptem, rozeźlone dzicze,
W końcu ucichamy... o nic nikt nie pyta...

Tylko stół wiruje... zadymka się ścieli!
Trunek pono czasem jest zmęczony sobą.
Trudno! Skryte prawa, co mędrcy nie słyszeli,
Będę tkliwie bredzić zmurszałym podłogom.

[marek_miros]

Przekaz niesamowity oryginalne porównania ale choć rzadko na to zwracam uwagę to PROSZĘ !!! wyrównaj rytm naprawdę można bez szkody dla tekstu. Pozdrawiam MM.

[Tomasz1k1_]

Ach, dziękuję. :) Staram się równać rytm, ale nie zawsze metafizyka pozwala. :)