Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

dla róży


mars

Rekomendowane odpowiedzi

będę rosą
kojącą rozpalone płatki
także dłonią, co wstrzyma
twój żal nad przepaścią

policzkiem, który
musisz nadstawiać co dzień

nawet stanę się ścianą
przygarniającą w płaczu
będę skronią
przyjmę radośnie twój cierń


 

Edytowane przez mars (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

To jest dobry wiersz z jeszcze jednego powodu, bo tutaj spokojnie można wykazać, gdzie jest granica między lichotą, a poezją. Warto zauważyć, że w tekście pojawiają się dość znane od wieków rekwizyty poezji lirycznej ( szczególnie róża), brakuje jakiś trudnych łączeń i wygibasów, jest za to w pełni świadoma realizacja pewnego obrazu, pełnego metafor (bo "widzialne niewidzialne" i "spojrzenie przez duszę" to katastrofy) i odniesień - od alegorii (róża nad przepaścią), poprzez odniesienie do religii (nadstawiony policzek) do "ściany (...) płaczu". Gdzieś tutaj tworzy się dopiero obraz sytuacji lirycznej, poprzez który można zastanawiać się, kim jest podmiot liryczny i kim (lub czym) jest owa "róża". Nie jest to typowy, nachalny patetyczny język typowej poezji lirycznej, pełnej wykrzykników, efektów specjalnych, i dość luźnych związków frazeologicznych udających poezje (bo liryk współczesny wklepuje coś sądząc, że im bardziej mętne, tym głębsze, a nic bardziej mylnego). Co więcej, liryka wciąż żyje, tylko jest nią jeden problem - ma pewien warsztat, który trzeba odtworzyć na nowo. I tutaj się to udało.
Dobre.

Pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Faktycznie wszystko dla róży...
Róża jest rodzaju żeńskiego, więc podejrzewam personifikację, ale może to nadinterpretacja.
PS. Zastanawiam się tylko nad wersem, a właściwie sensem wersu....twój żal nad przepaścią...
Jakoś odstaje troszkę.
Pozdrawiam serdecznie
Lilka

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Leszczym No ok, to wszystko jasne ;) Miałam nadzieję, że Peelem nie jesteś. Zawsze staram się oddzielać Peela od autora, ale tak mi się jakoś niefortunnie napisało, jakbym tego nie robiła. W Twoje życie nie mam zamiaru ingerować ;)

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      A tego to akurat zazdroszczę, bo ja w swoich snach rzadko mam coś ładnego.    Pozdrawiam    Deo      
    • @Deonix_ Deo, dzięki za troskę, ale zostawmy. Niektóre "strzelanki" miały miejsce ze 20 lat temu. Niektóre we wspomnieniach marginalizują się i maleją i relatywizują, a inne urastają do czegoś co w tym kształcie w ogóle nie miało miejsca. Zresztą w tym wierszu nie jestem raczej alter ego peela. Choćby dlatego, że śpię codziennie ze 12 godzin i bez kitu śnią mi się same piękne i interesujące sny... Już nie mówiąc o tym, że mi akurat terapie niemalże wcale nie pomagają i sa tylko jakąś taką nieprzyjemną wariacją dotyczącą tak naprawdę rozdrapywania ran i blizn i jątrzeniem i odzieraniem z tajemnic... A i z wybaczeniem też się spotkałem także jak mawiają gra gitara i luz... @Deonix_ No i bardzo polecam swoje teksty z kategorii lżejsze i weselsze ;)))
    • Cisza mnie lubi jest zawsze obok potrafi płakać uśmiechać się   Cisza mnie kocha śpi obok mnie jest szczera niewiele chce   Cisza mi poezją umie pocieszyć jest mego jutra oknem i drzwiami   Cisza jak siostra dużo o mnie wie jest zemną nawet gdy wiatr i deszcz   Cisza mą nadzieją nie unikam jej rozmawiam z nią nocą i dniem   Cisza moją trumną pochowa mnie przykryje sobą ja o tym wiem
    • Przeliczne, przekomiczne, a tak w ogóle wczoraj popszeniczne. Seranon, 8.05.2024r.
    • Bezgrzeszne jak powietrze oczyszczone potopem – zaśpiewali. Tutaj Kain uśmiechnął się pod wąsem, zaczajony w rogu arki spokojnie ostrzył sztylet w oczekiwaniu Araratu.   Za nic miał gołąbka z gałązką z góry wiedząc  jak się kończą historie, szczególnie gdy na pokładzie panuje szaleństwo  przeplatane z wznoszeniem modłów.   Jak na tę chwilę dookoła bezkres i głupia nadzieja na zmiany, lecz w zanadrzu tylko wymiana pokoleń i powolne umieranie gwiazd.   Dzieci Kaina są mimo wszystko mądrzejsze – istniejąc. Choćby nawet przez ułamek sekundy.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...