Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

będę rosą
kojącą rozpalone płatki
także dłonią, co wstrzyma
twój żal nad przepaścią

policzkiem, który
musisz nadstawiać co dzień

nawet stanę się ścianą
przygarniającą w płaczu
będę skronią
przyjmę radośnie twój cierń


 

Edytowane przez mars (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

To jest dobry wiersz z jeszcze jednego powodu, bo tutaj spokojnie można wykazać, gdzie jest granica między lichotą, a poezją. Warto zauważyć, że w tekście pojawiają się dość znane od wieków rekwizyty poezji lirycznej ( szczególnie róża), brakuje jakiś trudnych łączeń i wygibasów, jest za to w pełni świadoma realizacja pewnego obrazu, pełnego metafor (bo "widzialne niewidzialne" i "spojrzenie przez duszę" to katastrofy) i odniesień - od alegorii (róża nad przepaścią), poprzez odniesienie do religii (nadstawiony policzek) do "ściany (...) płaczu". Gdzieś tutaj tworzy się dopiero obraz sytuacji lirycznej, poprzez który można zastanawiać się, kim jest podmiot liryczny i kim (lub czym) jest owa "róża". Nie jest to typowy, nachalny patetyczny język typowej poezji lirycznej, pełnej wykrzykników, efektów specjalnych, i dość luźnych związków frazeologicznych udających poezje (bo liryk współczesny wklepuje coś sądząc, że im bardziej mętne, tym głębsze, a nic bardziej mylnego). Co więcej, liryka wciąż żyje, tylko jest nią jeden problem - ma pewien warsztat, który trzeba odtworzyć na nowo. I tutaj się to udało.
Dobre.

Pozdrawiam.

Opublikowano

Faktycznie wszystko dla róży...
Róża jest rodzaju żeńskiego, więc podejrzewam personifikację, ale może to nadinterpretacja.
PS. Zastanawiam się tylko nad wersem, a właściwie sensem wersu....twój żal nad przepaścią...
Jakoś odstaje troszkę.
Pozdrawiam serdecznie
Lilka

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kładę się bezwładnie jak kłoda, droga z żelaza, czarna owca pod powierzchnią bałagan, para, hałas. Stukot setek średnic, mimikra zjełczałego stada, przedział, raz dwa trzy: nastał dusz karnawał. Chcą mi wszczepić swój atawizm przez kikuty, me naczynia, czuję dotyk, twoja ksobność, krew rozpływa się pęka, pajęczyna przez ptasznika uwikłana- dogorywam. Stężenie powoli się zmniejsza, oddala się materia. Rozpościeram gładko gałki, błogosławię pionowatość, trzcina ze mnie to przez absynt, noc nakropkowana złotem, ich papilarne, brudne kreski, zgryz spirytualnie wbity na kość, oddalają mnie od prawdy, gryzą jakby były psem! A jestem sam tu przecież. Precz ode mnie sękate, krzywe fantazmaty! Jak cygańskie dziecko ze zgrzytem, byłem zżyty przed kwadransem, teraz infantylny balans chodem na szynowej równoważni latem.
    • kiedy pierwsze słońce uderza w szyby dworca pierwsze ptaki biją w szyby z malowanymi ptakami pomyśleć by można - jak Kielc mi jest szkoda! co robić nam w dzień tak okrutnie nijaki?   jak stara, załkana, peerelowska matrona skropi dłonie, przeżegna się, uderzy swe żebra rozwali się krzyżem na ołtarza schodach jedno ramię to brusznia, drugie to telegraf   dziury po kulach w starych kamienicach, skrzypce stary grajek zarabia na kolejny łyk wódki serduszko wyryte na wilgotnej szybce bezdomny wyrywa Birucie złotówki   zarosłe chwastem pomniki pamięci o wojnie zarosłe flegmą pomniki pogromu, falangi ze scyzorykami w rękach, przemarsze oenerowskie łzy płyną nad kirkut silnicą, łzy matki   zalegną w kałużach na drogach, rozejdą się w rynnach wiatr wysuszy nam oczy, noc zamknie powieki już nie płacz, już nie ma kto słuchać jak łkasz i tak już zostanie na wieki
    • @Migrena to takie moje zboczenie które pozostało po studiach fotograficzno-filmowych. Patrzę poprzez pryzmat sztuki filmowej i w obrazach fotograficznej - z moim mistrzami Witkacym i Beksińskim. 
    • @Robert Witold Gorzkowski nie wiem nawet jak zgrabnie podziękować za tak miłe słowa. Więc powiem po prostu -- dziękuję ! A przy okazji.  Świetne są Twoje słowa o Hitchcocku. O mistrzu suspensu. "Najpierw trzęsienie ziemi a potem napięcie narasta." Czasem tak w naszym codziennym życiu bywa :) Kapitalne to przypomnienie Hitchcocka które spowodowało, że moja wyobraźnia zaczyna wariować :) Dzięki.
    • @Robert Witold Gorzkowski myślę, że masz bardzo dobre podejście i cieszę się akurat moje wiersze, które nie są idealne i pewnie nigdy nie będą - do Ciebie trafiają. Wiersze w różny sposób do nas trafiają, do każdego inaczej, każdy co innego ceni, ale najważniejsze to do siebie i swojej twórczości podchodzić nawzajem z szacunkiem. Myślę, że większości z nas to się tutaj udaje, a Tobie, Ali czy Naram-sin na pewno. Tak to widzę :) Dobrej nocy, Robercie :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...