Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

naturalny

Konrad_Redus_Olszewski
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Konrad_Redus_Olszewski

Konrad_Redus_Olszewski

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

kocham cię
zielone serengeti
tych kilka kóz i baobab przed chatą
każdy dzień urządzam
nieokiełznaniem

poza oceanem piachu
i masywem godnym matki polki
jest jeszcze niedoszła narodowa kolonia
gdzie zsyłano żydów

reszta to biała farma
niewolników lepili z błota
błotem dostali w twarz
ich kości dla przestrogi zdobią ulice
ponad wszelką białość

cios za cios

dziś królują tu słonie
teraz już pewne
zdrady nie da się zapomnieć

chyba że zechcą inaczej

andrzej_barycz

andrzej_barycz

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.





dotąd się działo i można było jeszcze zostać, ale dalej rozlazło się w skojarzeniach i poszło w nic

...........................tytuł do dupy


Wydaje mi się, że wiersz zaczyna się dziać (wychodzić poza obrazki) dopiero w strofach następnych, kiedy pojawia się historia, jej konsekwencje, obciążenia i sentymenty.
Tytuł rzeczywiście nieszczęśliwy, nachalnie komentujący i wyręczający czytelnika.
  • 1 miesiąc temu...
Marek_Orzełowski

Marek_Orzełowski

Opublikowano
Opublikowano

niech Pan napisze o swoim nudnym życiu, o porannym kowadle wstawania, o nudzie, marzeniach, niespełnionych planach, porażkach. pan nigdy nie był w Afryce i nie wie nic o życiu tych ludzi. większość czytających też. po co ich zawstydzać od początku.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      Pacjent

      Przez Migrena · Opublikowano

      Nie pamiętam, kiedy pierwszy raz poczułem, że pacjent mówi do mnie moimi własnymi myślami. Siedział naprzeciwko, blady, z oczami ciemnymi jak dziury po wypalonych papierosach, i drapał nerwowo blizny na nadgarstkach. Kilka razy próbował się zabić. Nieudolnie. Ktoś go znalazł, ktoś wezwał karetkę, ktoś zszył, ktoś ratował. W końcu trafił do mnie. Mówił cicho. Jakby słowa ciążyły mu w gardle. Ale każde zdanie wbijało się we mnie jak nóż. – Pan nie śpi po nocach – powiedział pierwszego dnia, nie podnosząc wzroku. Jego głos był cichy. – Chodzi pan po domu, prawda?  -- Czasem zatrzymuje się pan w kuchni, pije pan zimną wodę. Mówił to, jakby opisywał własne, dobrze znane mu rytuały. Poczułem, jak pot spływa mi po plecach. Zamarłem. – A potem idzie pan dalej. Staje pan nad jej łóżkiem. Czasem trzyma pan ją za rękę. – W końcu spojrzał mi w oczy. W jego spojrzeniu nie było wyrazu. Była tylko pewność. – Zimna, prawda? Zawsze miała zimne dłonie. Zamarłem. Nie odpowiedziałem. Notowałem gorączkowo, żeby ukryć drżenie dłoni. Ale długopis sam kreślił zdania, których nie pamiętałem: "Otworzył oczy, zanim przestała oddychać. Wystarczyło jedno skinienie, jeden szept. Ale ja milczałem. Stałem nad jej łóżkiem, i patrzyłem, jak życie ucieka z niej, jak powietrze z przebitego balonu. Byłem tam. Byłem i nie byłem. Trzymałem w dłoni jej dłoń, a ona patrzyła na mnie z twarzą zmęczoną i zimną. Zawsze miała zimne dłonie. I nigdy nie prosiła o nic. Tylko ja widziałem, co jest na jej sercu, chociaż wolałem to ukryć. Nie było w tym nienawiści, tylko rezygnacja. W jej oczach nie było bólu, tylko prośba. Byłem ja i moja córka, a to milczenie było naszą tajemnicą. To milczenie było naszym grobem". Za każdym razem, gdy przychodził, wyglądał coraz gorzej. Skóra szara, palce sine, blizny świeże, rozdrapane. – Śmierć mnie nie chce – mówił. – Może dlatego, że już pan ją nosi, odpowiadałem. Pochylałem się nad kartką i nie wiedziałem, czy notuję jego słowa, czy moje własne. Czasem, wieczorem, w gabinecie pachniało krwią. Metaliczny odór wisiał w powietrzu. Szukałem źródła – nic. Tylko ja i odbicie w szybie okna. Odbicie, które nie otwierało ust, kiedy mówiłem. Kiedy podniosłem rękę do ust, na języku poczułem smak krwi. Czułem go, choć gabinet pachniał tylko starymi książkami i kawą. Słodka, metaliczna woń. Tego samego wieczoru córka weszła do gabinetu. Miała w dłoni rysunek – czarne kreski na białym papierze, coś pomiędzy drzewem a szubienicą. – To dla ciebie,  powiedziała cicho, a potem dodała: – Pachnie tu jak w szpitalu. Uśmiechnęła się lekko i wyszła, zostawiając kartkę na biurku. Zauważyłem, że postać na rysunku nie miała twarzy. W domu żona znalazła pod moją poduszką kopertę. Nie była pusta. Wewnątrz był stanik. Nie od niej. Nie od córki. Za duży. Zbyt znoszony. Patrzyła na mnie z oczami pełnymi strachu. -- To nie moje. I nie jej. Kim jesteś naprawdę? Tylko odsunęła się o krok. Pacjent w gabinecie coraz bardziej się uśmiechał. Ten uśmiech był jak rana, która nie chce się zasklepić. – Widziałem to,  mówił. – Pan też. Ręce mi  drżały, ale nie ze strachu. Z przyjemności. Ciężar w dłoni. Ostatni oddech. Zacisnąłem pięści. Czułem, jak jego życie wsiąka we mnie, jak czarna ciecz spływająca wzdłuż moich żył, a każdy puls był echem jego bólu. Jego blizny wypalały moją własną skórę, każda rysa piekła mnie od środka, jakbym sam nosił wszystkie jego rany. Każde słowo podpalało moje myśli, a ja płonąłem w ogniu, którego nie mogłem ugasić. Każdy jego oddech ciążył mi w piersi jak kamień, a ja czułem, że nie mogę odetchnąć, bo on oddychał we mnie. – To pańskie halucynacje, wysyczałem. – Projekcje. – Nie – odparł spokojnie. – To pamięć. Tylko nie wiadomo, czyja. Tej nocy obudziłem się w środku nocy. Obudził mnie strach. Przy łóżku stała córka. – Tato? – głos córki, cichy jak szept pacjenta. Zdrętwiałem. Nie wyglądała na przestraszoną. W jej oczach była ta sama pewność, co u niego. – On mówił do ciebie, prawda? – spytała. – Ten, który nie umarł, choć powinien. Widziałam, jak patrzysz na jej łóżko. Zimne dłonie, tato. Zawsze miała zimne dłonie. Kiedy następnego dnia pacjent wszedł do gabinetu, miał na sobie szpitalną koszulę, choć dawno wyszedł ze szpitala. Usiadł na moim fotelu, a ja zająłem krzesło naprzeciwko, jakbyśmy zamienili się rolami. Patrzył mi w oczy, jakbym był jego lustrem. – Już się nie da nas oddzielić,  wyszeptał. – Ty próbujesz mnie leczyć, a ja wyleczyłem ciebie. Teraz chorujemy razem. Wróciłem do domu i usłyszałem, że ktoś płacze. To nie była żona. To nie była córka. To ja. Stałem w korytarzu. W swoim cieniu na ścianie zobaczyłem siebie. Ale nie uśmiechałem się własnym uśmiechem. – mój cień ze ściany, powiedział  pacjenta głosem, który brzmiał jak echo moich własnych notatek. – To zawsze byłeś ty. I ta krew na twoich rękach... to nie halucynacja. To pamięć o tym, co zrobiłeś, zanim trafiłeś do mnie. Spojrzałem na dłonie. Paznokcie oblepione czarną skorupą. Zakrzepła krew. Ale teraz wiedziałem: to nie była krew pacjenta. To była moja. A gabinet? Nigdy nie był mój. Siedziałem w nim po drugiej stronie biurka, drapiąc blizny, które sam sobie zadawałem. – Pacjent – powiedział mój cień ze ściany. – To zawsze byłeś ty. Czy pacjent kiedykolwiek odejdzie, jeśli jest mną ?
    • Migrena
      Pytanie do jednorożców

      Przez Migrena · Opublikowano

      @huzarc Mamy tutaj przedstawiony ironiczny paradoks kondycji ludzkiej: im bardziej precyzyjny staje się język w probie zamknięcia tozsamości (poprzez zaimki, diagnozy czy modne nazwy), tym bardziej obnaża się jego fundamentalna niewystarczalność i arbitralność w obliczu egzystencjalnej  pustki, która dla Śmierci zawsze pozostanie nieistotna.   Głęboki, piękny wiersz.
    • Robert Witold Gorzkowski
      Dziękując za waszą poezję

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      @Migrena Kurczę, tęsknię za portalem, ale śpię nawet przed kompem, muszę skończyć projekt a terminy gonią.
    • Robert Witold Gorzkowski
      Piosenka nr 30 pt. Szkoła strażacka.

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      Szacun dla strażaków, a ponieważ byłem nie raz na weselu w remizie będzie hit oj i będzie hej hola i hej hola i hej hola.
    • Migrena
      Dziękując za waszą poezję

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Robert Witold Gorzkowski   Robercie. Brakuje tutaj Twoich świetnych, filozoficznych i głębokich wierszy. Brakuje Twoich soczystych komentarzy. Brakuje Ciebie.   Wracaj !!!

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...