stare-zardzewiałe-miłości

[Liryczny_Łobuz]

Tylko rób tak żeby nie było dziecka
tylko rób tak żeby nie było dziecka *

Odwieczne zaklęcia, które słyszałem i ja
I nasi ojcowie i dziadowie
Kiedy stawali wobec jeszcze nie spełnionego
Szczęścia

I jak tu teraz zatonąć w pachnącym morzu
Włosów
Które jednocześnie smakowałeś dotykiem
I językiem

Gdy zdołała jeszcze wyszeptać uważaj
I ufnie opuszczała ten pokój codzienności
I trosk

A on zostawał sam na sam
Z wygiętą wiolonczelą w w dłoniach
Nawykłych do hebla i kieliszka

Jak ma zagrać na jej strunach
Już drżących, już twoich
Ostrożnie

Gram najpierw glissando
Na przemian z forte
I znowu piano-pianissimo
Żeby opóźnić
Wielki Finał

I nagle OSTATNI AKORD
Niespodziewanie zabłysnął na
Wygiętych łukach jej ciała

Dobrze wyszeptała i ścisnęła ci ramię
Dalej, graj!
Więc teraz twoje usta
Parlando
A capella i tremolo

Aż twoje uszy, uwięzione w imadle
Dwojga nóg
Usłyszą ostatnie staccato
I ciszę jej bezdechu

Po którym, spazmatycznie zanurzone
W twoich włosach dłonie
Opadają zwiotczałe
Na partyturę
Pościeli

Jest już cicho i bezpiecznie
A dziecko płacze tylko
U sąsiadów.


*) Cytat z wiersza Andrzeja Bursy, Miłość