Iskry we mgle

[Sebek..._]

dziś miałem sen
spotkałem ciebie
pod ziemią...w metrze...przy oknie

złowiłem spojrzenie szklane
roztargnione i gładkie
nie obecnością

jasne włosy spływały obojczykiem
rozsypane na oparciu
rysy rozmyte śladem dłoni sięgającej wspomnień

szum...terkot...mgła
napięcie
jej głos pozbawiony słów
nie potrafię odpowiedzieć
chcę podejść i złapać za rękę lecz
stoję
odchodzisz
dłoń sunie bokiem przedziału
twoja obecność już na obrzeżach

mówili że są granice
na każdym kroku
a ja stwardniałem przyrosłem
nie budzę się i wcale nie sypiam
uparcie trzymam poręczy
w zapamiętaniu wciąż coś umyka
lecz ja jeżdzę gdzieś na peryferiach
niezapominam

[al_meriusz]

fajnie opowiedziany sen, a może nawet sen innego bez/snu

'nie budzę się i wcale nie sypiam' :-)

na końcu bezwiednie przeczytałem :
lecz ja jeżdzę gdzieś na peryferiach
niezapominań
...

i jakby silniej tchnęło poezją

pozdrawiam

[Sebek..._]

w sumie to już trzecia wersja o kobiecie ze snu
może najbardziej trzymająca się rzeczywistości snu :)

niestety nic z tego nie wyjdzie
to tylko kobieta ze snu i tak jak tutaj przewidziałem
jej chwilowa obecność oddala się bezpowrotnie
lecz jak w puencie to niczego nie zmienia :)


w sumie dopiero ostatnia strofa jest liryką
reszta bardziej przystaje do prozy